~::MØÑ€Ÿ::~
ชื่อเสียง&น้ำใจ
ทีอยู่
by Mafia of Reborn9th มาเฟียร้ายป่วนโลก Chepter3
ในบ่ายวันหนึ่งที่อากาศร้อนจัด ผมนั่งดูหนังอยู่บนโซฟา มือซ๊ายถือเบียกระป๋อง มือขวาถือรีโมท นิ้วเท้าข้างซ๊ายกระดิกอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วในช่วงโฆษณาก็มีปลิงสองตัววิ่งเข้ามาดูดเลือดผม ไม่ใช่ใครที่ไหน ยัยเนส กับยัยโอปอล์!
มาป่วนผมอีกแล้วซิ
“พี่เต๋า พาฉันกับโอปอล์กับเจ้าชายไปเที่ยวสวนสาธารณะ เดี๋ยวนี้เลยนะ”ปลิงเนสนั่งขวามือผม ทำปากยื่นแอ๊บแบ๊วแล้วพูดแกมบังคับ อ้อผมลืมบอกไปเจ้าชาย ที่ยัยเนสพูดถึงคือชื่อสุนัขพันธ์สปิตซ์ ที่ยัยเนสถ่อไปซื้อมันถึงญี่ปุ่นนั่นเอง
“อะไรอีกหล่ะยัยเนส? ไม่เอาแล้ว วันนี้ฉันจะดูมวยปล้ำ”
“มวยปล้ำมันปล้ำกันทุกวัน ค่อยดูก็ได้ แต่ว่าวันนี้พาผมไปเที่ยวหน่อยซิครับ ลุงเต๋า”ปลิงโอปอล์นั่งซ๊ายมือผม พูดออดอ้อนแล้วทำตาวิ๊งๆใส่ โห่น่ารักจริงๆ (ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องโดนผมสอยแน่//เต๋าเพลย์บอย)
“โอปอล์เลิกเรียกฉันว่าลุงซะที แล้วเนสก็ไม่ใช่พ่อเธอนะ เนสเป็นผู้หญิง แล้วเธอก็ไม่ใช่ผู้ชายด้วย”ผมไม่พูดปล่าวเอานิ้วจิ้มๆหน้าผากโอปอล์ไปด้วย แต่ท่าทางเธอไม่สนใจคำพูดผมซักนิดเดียว
“ไม่รู้หล่ะลุงเต๋า ถ้าลุงไม่พาผมไปเที่ยว ผมกับป๊าเนสจะ...”
“จะอะไร?!” ผมถามอย่างไม่ไว้ใจ มองปลิงอ้วนตัวแสบที่มองมาทางผมพร้อมกับรอยยิ้มเล็กตรงมุมปาก แล้วเสียงแจ๋นๆสองเสียงก็ดังขึ้นพร้อมกัน
“พวกเราจะปล้ำพี่!!”
“เฮ้ย! พวกเธอทำแบบนั้นได้ไง ฉันเป็นพี่พวกเธอนะ”ผมพูดอย่างลนลาน และที่ผมลนลานเป็นเพราะว่ายัยเนสกับยัยโอปอล์บ้าบิ่นทั้งคู่ แถมเข้ากันอย่างกับขั้วบวกขั้วลบ พอมาอยู่ด้วยกันก็เพิ่มพลังความบ้าบิ่นเข้าไปอีก(อะไรนะใครอยากกินบาบิ่น//พลั้ว!มุกแป้กโดนตบ)
“พี่คิดหรอว่าพวกฉันไม่กล้า”ปลิงเนส พูดพร้อมับแยกเขี้ยวใส่ผมเหมือนบลูด็อกก็ไม่ปาน
“ลุงเต๋าหล่อซะขนาดนี้ ผมอยากจะทำรอยแผลยาวๆไว้บนใบหน้าจังครับ”ปลิงโอปอล์ทำน่าระรื่นในมือมีกุญแจมือที่ไปเอามาตอนไหนก็ไม่รู้ ในที่สุดผมก็หมดความอดทนลุกขึ้นแล้วชี้หน้าปลิงทั้งสองตัวก่อนที่จะพูดอย่างเหลืออด
“รีบขึ้นรถ แค่วันนี้เท่านั้น!” พูดไปเหอะสุดท้ายผมก็แพ้พวกเธออยู่ดี ผมเป็นมาเฟียนะ ผมหล่อ ผมเท่ ผมโหด ผมโฉด ผมชั่ว ผมสารเลว ...แต่ทำไมตอนนี้ผมต้องพาไอ้เจ้าชายมาฉี่ด้วยวะ!
“หงิง หงิง!”เจ้าชายหันมาทำเสียงหงิงๆให้ผมทันทีที่มันทำธุระเสร็จ มันพูดประมาณว่า ’ผมอึเสร็จแล้ว เช็ดให้หน่อยนะ’เจ้าชายสมชื่อเลยไหมหล่ะครับ ผมเลยต้องเก็บอึมันเพื่อเอาไปทิ้งอย่างช่วยไม่ได้ ยัยเนสกับยัยโอปอล์ก็เหอะบอกจะไปซื้อกระดูกให้เจ้าชาย แล้วหายหัวไปไหนก็ไม่รู้
“อ๊อง อ๊อง!”เจ้าชายเห่าใส่ผมแล้วใช้ปากงับเชือกจูงสีแดงก่อนที่จะออกแรงดึงเล็กน้อย ถ้าผมเดาไม่ผิดมันคงจะบอกผมว่า’ลุงเต๋าครับ ปลดสายให้ผมหน่อยผมจะออกไปวิ่งเล่น’
“โอเค ฉันจะปล่อยแกไป แล้วห้ามไปเล่นไหนไกลเข้าใจไหม?”
“อ๊อง อ๊อง!”เจ้าชายขานรับ แล้วผมก็ปลดเชือกออกให้มัน ก่อนที่มันจะวิ่งรอบๆตัวผมสองสามรอบแล้ววิ่งไปที่อื่น ที่จริงผมไม่กลัวเจ้าชายหายหรอก มันฉลาดมาก
“นี่นาย!”ใครบางคนสะกิดหลังผม พอผมหันไปมองก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง และทันีที่ผมเห็นหน้าเธอผมก็แทบผงะ ผู้หญิงคนนี้คนที่ผมทะเลาะด้วยเมื่อวันที่ไปห้องสมุดนี่นา
“ไง จำฉันได้ไหมไอ้ตุ๊ด”โลกกล๊มกลมเนาะ ทั้งๆที่ผมไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำแต่กลับเจอกันอีกครั้ง จะว่ายังไงดีหล่ะ วันนี้ผมไม่อยากทะเลาะกับใครเลย
“จำได้ ต้องขอโทษจริงๆนะเมื่อวันนั้น”ผมพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆส่วนเธอคนนั้นก็มองผมพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นเลย
“นี่นาย ...กินอะไรผิดสำแดงหรือเปล่า ทำไมพูดดีจังหล่ะ”
“เปล่าๆ ที่จริงแล้วในวันนั้นฉันแค่อยากแกล้งเธอ แต่ไม่คิดว่า เธอจะโกรธ แล้วเธอมาว่าฉันเป็นตุ๊ดฉันก็เลยขึ้นน่ะซิ ขอโทษด้วยนะ แล้วค่าหนังสือน่ะ เดี๋ยวฉันใช้คืนให้ ที่ฉันชิ่งหนีในวันนั้นน่ะเป็นเพราะว่า ฉันไม่มีกระเป๋าตังค์ติดตัว”ผมพูดแล้วมองตาเธอเพื่อยืนยันว่าผมพูดจริงนะ เธอคนนั้นคงตกใจเพราะผมในวันนี้กับผมในวันนั้นมันเหมือนคนละคนกันเลย แต่เธอก็เงียบไม่ได้นานก็เปิดปากพูดกับผมอีกครั้ง แถมครั้งนี้ยังพูดดีจนน่ารักซะด้วย
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ต้องขอโทษนายเหมือนกัน แต่เป็นเพราะว่า หนังสือเล่มนั้นฉันอยากได้มานานแล้ว แต่มันแพงก็เลยเสียเวลาเก็บตังค์ซื้อ ตอนนั้นนายหยิบหนั่งสือนั่นพอดี ฉันก็เสียมารยาทไปแย่งนายขอโทษด้วยจริงๆนะ แล้งเงินไม่ต้องใช้ฉันหรอก ไม่เป็นไร”เธอพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มน้อยๆมาให้ โอ้พระเจ้า ผมเปลี่ยนใจจีบเธอต่อดีไหมเนี่ย
“ว่าแต่ เธอชื่ออะไรนะ ‘เจน’ใช่ไหม”ผมเริ่มชวนเธอคุย
“อื้มใช่ ฉันชื่อ ‘เจน’ และนายหล่ะ ชื่ออะไร?”
“ชื่อ ‘เต๋า’ น่ะ”เอ้อจริงหนอคนเรา พอพูดดีด้วยก็ดีจริงๆ ผมถึงได้คุยกับเจนเพลินเลย แต่ก็นะผมไม่ลามปามหยอดมุกเสี่ยวจีบเธอหรอก ผมจะตีสนิทเป็นเพื่อนก่อนแล้วสุดท้ายค่อยขอคบเป็นแฟน(เต๋าจอมวางแผน-เนส) ผมพูดคุยกับเจนไปเรื่อยเปื่อย เจนเป็นคนที่พูดเก่งมาก เธอค้นหาเรื่องมาพูดคุยกับผมแทบไม่หยุด แต่แล้วบรรยกาศสบายก็ปลิวหายวับ เมื่อเสียงขัดจังหวะดังขึ้น
“อ๊อง อ๊อง!” ...ไอ้เจ้าชาย
“นั่นหมานายหรอ? น่ารักจัง”
“อื้ม แต่จริงๆแล้วเป็นหมาของน้องสาวฉันต่างหาก”
“อ๊อง อ๊อง!”เจ้าชายเห่าใส่ผมอีกครั้ง เหมือนพูดว่า ‘ผมอยากเล่นวิ่งไล่จับ เล่นกับผมหน่อยนะครับ’แล้วเจ้าขนขาวก็วิ่งจากผมไป แล้วนี่ผมแปลภาษาหมาได้น่ารักขนาดนี้เชียวหรอ
“อ่าว! เจ้าหมาน้อย”เจนลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรีบร้อน แล้วทำท่าเหมือนจะวิ่งตามเจ้าชายไป แต่ผมก็เอ่ยห้ามเอาไว้
“เจ้าชายแค่ไปวิ่งเล่นน่ะ เดี๋ยวก็กลับมา”
“แต่ทางนั้นมันทางถนนนะ รถยนต์เต็มไปหมดเลย ฉันไปตามมันดีกว่า”เจนบอกเหตุผลแล้วรีบออกวิ่งไป ผมเองก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งตามเจนไปอีกที จนกระทั่งพวกเราวิ่งมาถึงข้างถนนใหญ่ ผมเห็นเจ้าชายยืนเล่นพวงกุญแจที่คงมีใครทำตกไว้อยู่กลางถนน แต่โชคดีที่ไฟแดงอยู่ เจนรีบวิ่งเข้าไปหาเจ้าชายก่อนที่จะอุ้มมันไว้ ผมเห็นเธอกระซิบอะไรบางอย่างกับมันแล้วเธอก็เดินกลับมาหาผม แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เพราะอยู่ดีๆก็มีรถซาเล้งพุ่งออกมาเหมือนขาดเบรกทั้งๆที่ไฟยังแดงอยู่แท้ๆ รถคันนั้นก็พุ่งไปทางร่างของเจนพอเธอเห็นเธอก็ยืนนิ่งเพราะกำลังตกใจ ส่วนผมก็รีบวิ่งเข้าไปกอดร่างของเจนไว้แล้วร่างของเราก็ตกลงบนถนนอีกฟาก
เอี๊ยด!!! ปัง! เสียงรถครูดกับถนนดังก้องไปทั่วท้องถนนพร้อมกับเสียงที่มันคงเข้าไปกระแทกกับอะไรบางอย่าง ก่อนที่บรรยากาศรอบด้านจะกลับสู่เข้าสภาวะปกติอีกครั้ง ผมมองร่างเล็กๆใต้ร่างผม ถึงได้รู้ว่าเจนสลบไปแล้ว ส่วนไอ้เจ้าชายตัวปัญหาน่ะหรอ ยืนเห่าอ๊องอ๊องข้างๆผมอยู่นี่
“พี่คะ พี่เจ็บไหม”ยัยเนสกับยัยโอปอล์เข้ามายืนข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เธอช่วยกันตรวจดูร่างกายผมทันทีว่าผมบาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า
“ไม่เจ็บๆไม่ได้เป็นอะไร”
“ลุงเต๋าครับ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครหรอครับ”โอปอล์ถามแถมยังทำตาวาวๆใส่เจนอีกต่างหาก ผมเลยทำเสียงดุใส่
“เจนน่ะ เพิ่งเจอกันเมื่อกี๊นี่เอง คิดจะทำอะไรน่ะโอปอล์เธอเป็นผู้หญิงนะ”
“เปล่าซักหน่อยครับลุง คิดมากไปได้”
บ้านพักของผม
เพราะเจนไม่ยอมฟื้นซักที ผมก็เลยพาเธอกลับมาบ้านตามคำแนะนำของเนสและโอปอล์ อะไรทำไมมองผมแบบนั้นหล่ะ ถึงผมจะเป็นมาเฟียแต่ผมก็โฉดเป็นเวลานะ อีกอย่างผมไม่ได้อยู่สองต่อสองกับเจนซักหน่อย ตอนนี้ในห้องผมคนเยอะมากๆ มีผมมีเจน เนส โอปอล์ ต้าแล้วก็จูน ถามผมหรอว่าต้ากับจูนมาทำอะไรที่ห้องผม ผมคิดว่าคงมาคุยเรื่องดราม่ากันนั่นแหละ แต่ทำไมต้องเป็นบ้านผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
แอ๊ด! ต้าที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมา เรียกให้ยัยเนสกับยัยโอปอล์รีบวิ่งไปหาพร้อมกับกล้องในมือที่ทั้งสองช่วยกันแชะภาพของต้ากันอย่างขยันขันแข็ง อย่าสงสัยว่าน้องผมเป็นอะไร พวกเธอแค่เก็บรูปไอ้ต้าเอาไปขายสาวๆที่เป็นสาวกมันเท่านั้นแหละ
“ยังไม่ฟื้นอีกหรอวะไอ้เต๋า”ไอ้ต้าเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้ามาดูเจนที่นอนอยู่บนโซฟาข้างๆผม
“มึงไปแต่งตัวให้เสร็จก่อนเถอะไอ้ต้า มึงเดินโทงๆมากับผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ถ้าเกิดมันหลุดขึ้นมาเดี๋ยวน้องกูหัวใจวาย”
“โอ๊ย! ไม่ต้องหรอกพี่ต้า ยิ่งหลุดยิ่งดี รู้ป้ะภาพพี่นี่ขายได้ใบละ 150 เลยนะ”ยัยเนสแทรกขึ้นมาพร้อมกับรัวชัตเตอร์ใส่ไอ้ต้า เออดีว่ะ เพื่อนกูก็บ้ายืนให้น้องกูถ่ายรูปอยู่ได้
“อ...โอย...”อ่าวเจนฟื้นแล้วนี่นา
“เจน ..ฟื้นแล้วหรอ นี่!”ผมเข้าไปนั่งใกล้ๆเจนพร้อมกับเอ่ยถาม ส่วนเธอก็ค่อยๆลุกขึ้น
“บ้านนายหรอเต๋า?”เจนถามผมแล้วมองไปรอบๆก่อนที่เธอจะไปสะดุดกับไอ้ต้า แน่นอนมันอยู่ในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว
“อ้อ นั่นเพื่อนรูมเมทฉันชื่อต้า ส่วนผู้หญิงที่พิมพ์คอมอยู่คนนั้นเพื่อนต้าชื่อจูน ส่วนผู้หญิงสองคนที่ยืนกดรูปอยู่ตรงนั้น เนสกับโอปอล์น้องสาวฉันเอง”เจนพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“สวัสดีค่ะ”
“จะกลับเลยไหม เดี๋ยวให้เนสไปส่ง”ผมถาม เจนพยักหน้าอีกครั้งแต่ทำไมดูลอยๆจังหล่ะ
“ยัยเนส ไปส่งเจนหน่อยซิ เธอจะกลับบ้านแล้ว”
“อะไรอ๊ะพี่! เค้าทำงานอยู่นะ พี่ต้าหันซ๊ายหน่อยๆ”ยังถ่ายรูปไอ้ต้าไม่เลิกนะนั่น
“ยัยเนส!”
“อะไรอีกหล่ะพี่”
“ไปส่งเจน แล้วเดี๋ยวฉันให้ 2000 โอเค?”เท่านั้นแหละยัยเนสกระดี๊กระด๊ากอดแขนผมก่อนที่จะฉวยแบงค์สีเทาในมือผมไป
น้องผมจะงกไปไหนเนี่ย
“พี่เจนจะกลับถึงบ้านปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็น วางใจฉันได้นะพี่เต๋า”
ผมเดินไปส่งเจนที่ประตู เธอหันกลับมามองหน้าผมแล้วเอ่ยขอบคุณ
“ขอบใจนายมากเลยนะ จะเป็นอะไรไหมถ้าเกิดพรุ่งนี้ฉันจะมาบ้านนายอีก”เจนยิ้มให้ผม ส่วนผมน่ะหรอใจเต้นไปไหนต่อไหนแล้ว
“ถ้าเธออยากมาก็มาซิ พรุ่งนี้ฉันว่างพอดี”
“นั้นฉันไปก่อนนะ”
เจนกลับไปนานแล้ว แต่ผมก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น ให้ตายซิ เป็นไปได้ไหมที่เจนจะเริ่มสนใจผมน่ะ จะเป็นไปได้ไหมที่คนอายุ 20 ปีอย่างผมจะมีแฟนกับเขาบ้าง แล้วจะเป็นไปได้ไหมที่ผมจะมีลูก(นี่พี่คิดถึงตอนมีลูกเลยหรอ-เนส)
“นายชอบเธอหรอ”
“ยัยทอมจูน!” มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ยัยจูนยืนพิงประตูบ้าน เธอพูดแล้วหันมามองหน้าผม ไม่รู้ซิแต่ผมว่าทุกครั้งที่จูนปรากฏตัวี่นั่นจะต้องมีเรื่องดราม่าให้ผมปวดหัวได้ตลอดเวลา ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ใครชอบเธอหล่ะ เปล่าซักหน่อย เจนก็แค่เพื่อน”
“นายลืมไปแล้วหรอ ว่ามาเฟียจะต้องเข้มแข็งเพื่อแก๊ง แล้วถ้าหากนายมีความรัก แก๊งของเราจะเป็นยังไง แล้วก็ฉันไม่รู้หรอกนะ นายจะตัดสินใจแบบไหน แต่ฉันอยากให้นายคิดถึงแก๊งเป็นหลัก ฉันก็คงไม่ต้องบอกหรอกนะ ถ้าหากว่าผู้หญิงที่ชื่อเจนคนนั้นรู้ความลับของแก๊งเราเข้าจะเป็นยังไง”
“....ฉันเข้าใจ”
“คิดให้ดีนะเต๋า ชีวิตของพี่น้องในแก๊งอยู่ในกำมือของนาย”จูนพูดประโยคนี้กับผมเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนที่เธอจะขับรถกลับบ้านไป ทิ้งให้ผมคิดทบทวนกับคำพูดของเธออีกครั้ง
“อ๊อง อ๊อง!”เจ้าชายเดินมายืนข้างๆผม มันใช้ขาหน้ายืนเกาะขาผมไว้ ผมมองมันก่อนที่จะอุ้มมันขึ้นมา แล้วเอ่ยถามอะไรบางอย่างกับมัน ทั้งๆที่รู้ว่าหมาพูดได้
“เจ้าชาย ผมเข้มแข็งได้ใช่ไหม”
“อ๊อง!”
MOONLIGHTY SAY::ทุกคน เนื้อเรื่องต่อไปนี้จะเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ แต่ขอให้ทุกคนรู้ไว้อย่างหนึ่งว่า Mafia Of Reborn9th คือเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นโดยคนเขียนสั่วๆที่ชอบสนองตัวเองทั้งนั้น บทที่คนเขียนสร้างขึ้นมาอ้างอิงถึงสมาชิกคนไหน ขอให้ทุกคนนึกซะว่ามันคือความบันเทิง ต้องขออภัยที่อ้างอิงโดยไม่ได้ขออณุญาติด้วยนะครับ
มีคนสงสัยว่าเรื่องนี้มันอะไรกันแน่ นั้นผมขอตอบชัดๆเลยนะครับว่า “เป็นนิยายตลกดราม่าสั่วๆของผมเรื่องหนึ่ง”
(นักเขียนตลกดราม่าสั่วๆมือใหม่)
ปล. แจ้ง2วันนี้ผมจะหายหัวไป ขอให้สงกราต์สาดน้ำกันสนุกสนานนะครับ แต่อย่ามาสาดผมนะ ผมเกลียดน้ำตอนสงกราต์ เดี๋ยวผิวเสียอะ แหะๆ
ปล.2 จากกันด้วยภาพของเจ้าชายนะครับ พอดีชอบพันธ์นี้มากๆเลยก็ขอเอี่ยวด้วยนะ ใครอยากซื้อให้ผม ซื้อเลยไม่ว่ากัน(คงมีคนซื้อให้แกหรอก)
เจ้าชาย(JAO-CHINE) ...น่ารักๆมากๆ
[You must be registered and logged in to see this link.]
ในบ่ายวันหนึ่งที่อากาศร้อนจัด ผมนั่งดูหนังอยู่บนโซฟา มือซ๊ายถือเบียกระป๋อง มือขวาถือรีโมท นิ้วเท้าข้างซ๊ายกระดิกอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วในช่วงโฆษณาก็มีปลิงสองตัววิ่งเข้ามาดูดเลือดผม ไม่ใช่ใครที่ไหน ยัยเนส กับยัยโอปอล์!
มาป่วนผมอีกแล้วซิ
“พี่เต๋า พาฉันกับโอปอล์กับเจ้าชายไปเที่ยวสวนสาธารณะ เดี๋ยวนี้เลยนะ”ปลิงเนสนั่งขวามือผม ทำปากยื่นแอ๊บแบ๊วแล้วพูดแกมบังคับ อ้อผมลืมบอกไปเจ้าชาย ที่ยัยเนสพูดถึงคือชื่อสุนัขพันธ์สปิตซ์ ที่ยัยเนสถ่อไปซื้อมันถึงญี่ปุ่นนั่นเอง
“อะไรอีกหล่ะยัยเนส? ไม่เอาแล้ว วันนี้ฉันจะดูมวยปล้ำ”
“มวยปล้ำมันปล้ำกันทุกวัน ค่อยดูก็ได้ แต่ว่าวันนี้พาผมไปเที่ยวหน่อยซิครับ ลุงเต๋า”ปลิงโอปอล์นั่งซ๊ายมือผม พูดออดอ้อนแล้วทำตาวิ๊งๆใส่ โห่น่ารักจริงๆ (ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องโดนผมสอยแน่//เต๋าเพลย์บอย)
“โอปอล์เลิกเรียกฉันว่าลุงซะที แล้วเนสก็ไม่ใช่พ่อเธอนะ เนสเป็นผู้หญิง แล้วเธอก็ไม่ใช่ผู้ชายด้วย”ผมไม่พูดปล่าวเอานิ้วจิ้มๆหน้าผากโอปอล์ไปด้วย แต่ท่าทางเธอไม่สนใจคำพูดผมซักนิดเดียว
“ไม่รู้หล่ะลุงเต๋า ถ้าลุงไม่พาผมไปเที่ยว ผมกับป๊าเนสจะ...”
“จะอะไร?!” ผมถามอย่างไม่ไว้ใจ มองปลิงอ้วนตัวแสบที่มองมาทางผมพร้อมกับรอยยิ้มเล็กตรงมุมปาก แล้วเสียงแจ๋นๆสองเสียงก็ดังขึ้นพร้อมกัน
“พวกเราจะปล้ำพี่!!”
“เฮ้ย! พวกเธอทำแบบนั้นได้ไง ฉันเป็นพี่พวกเธอนะ”ผมพูดอย่างลนลาน และที่ผมลนลานเป็นเพราะว่ายัยเนสกับยัยโอปอล์บ้าบิ่นทั้งคู่ แถมเข้ากันอย่างกับขั้วบวกขั้วลบ พอมาอยู่ด้วยกันก็เพิ่มพลังความบ้าบิ่นเข้าไปอีก(อะไรนะใครอยากกินบาบิ่น//พลั้ว!มุกแป้กโดนตบ)
“พี่คิดหรอว่าพวกฉันไม่กล้า”ปลิงเนส พูดพร้อมับแยกเขี้ยวใส่ผมเหมือนบลูด็อกก็ไม่ปาน
“ลุงเต๋าหล่อซะขนาดนี้ ผมอยากจะทำรอยแผลยาวๆไว้บนใบหน้าจังครับ”ปลิงโอปอล์ทำน่าระรื่นในมือมีกุญแจมือที่ไปเอามาตอนไหนก็ไม่รู้ ในที่สุดผมก็หมดความอดทนลุกขึ้นแล้วชี้หน้าปลิงทั้งสองตัวก่อนที่จะพูดอย่างเหลืออด
“รีบขึ้นรถ แค่วันนี้เท่านั้น!” พูดไปเหอะสุดท้ายผมก็แพ้พวกเธออยู่ดี ผมเป็นมาเฟียนะ ผมหล่อ ผมเท่ ผมโหด ผมโฉด ผมชั่ว ผมสารเลว ...แต่ทำไมตอนนี้ผมต้องพาไอ้เจ้าชายมาฉี่ด้วยวะ!
“หงิง หงิง!”เจ้าชายหันมาทำเสียงหงิงๆให้ผมทันทีที่มันทำธุระเสร็จ มันพูดประมาณว่า ’ผมอึเสร็จแล้ว เช็ดให้หน่อยนะ’เจ้าชายสมชื่อเลยไหมหล่ะครับ ผมเลยต้องเก็บอึมันเพื่อเอาไปทิ้งอย่างช่วยไม่ได้ ยัยเนสกับยัยโอปอล์ก็เหอะบอกจะไปซื้อกระดูกให้เจ้าชาย แล้วหายหัวไปไหนก็ไม่รู้
“อ๊อง อ๊อง!”เจ้าชายเห่าใส่ผมแล้วใช้ปากงับเชือกจูงสีแดงก่อนที่จะออกแรงดึงเล็กน้อย ถ้าผมเดาไม่ผิดมันคงจะบอกผมว่า’ลุงเต๋าครับ ปลดสายให้ผมหน่อยผมจะออกไปวิ่งเล่น’
“โอเค ฉันจะปล่อยแกไป แล้วห้ามไปเล่นไหนไกลเข้าใจไหม?”
“อ๊อง อ๊อง!”เจ้าชายขานรับ แล้วผมก็ปลดเชือกออกให้มัน ก่อนที่มันจะวิ่งรอบๆตัวผมสองสามรอบแล้ววิ่งไปที่อื่น ที่จริงผมไม่กลัวเจ้าชายหายหรอก มันฉลาดมาก
“นี่นาย!”ใครบางคนสะกิดหลังผม พอผมหันไปมองก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง และทันีที่ผมเห็นหน้าเธอผมก็แทบผงะ ผู้หญิงคนนี้คนที่ผมทะเลาะด้วยเมื่อวันที่ไปห้องสมุดนี่นา
“ไง จำฉันได้ไหมไอ้ตุ๊ด”โลกกล๊มกลมเนาะ ทั้งๆที่ผมไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำแต่กลับเจอกันอีกครั้ง จะว่ายังไงดีหล่ะ วันนี้ผมไม่อยากทะเลาะกับใครเลย
“จำได้ ต้องขอโทษจริงๆนะเมื่อวันนั้น”ผมพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆส่วนเธอคนนั้นก็มองผมพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นเลย
“นี่นาย ...กินอะไรผิดสำแดงหรือเปล่า ทำไมพูดดีจังหล่ะ”
“เปล่าๆ ที่จริงแล้วในวันนั้นฉันแค่อยากแกล้งเธอ แต่ไม่คิดว่า เธอจะโกรธ แล้วเธอมาว่าฉันเป็นตุ๊ดฉันก็เลยขึ้นน่ะซิ ขอโทษด้วยนะ แล้วค่าหนังสือน่ะ เดี๋ยวฉันใช้คืนให้ ที่ฉันชิ่งหนีในวันนั้นน่ะเป็นเพราะว่า ฉันไม่มีกระเป๋าตังค์ติดตัว”ผมพูดแล้วมองตาเธอเพื่อยืนยันว่าผมพูดจริงนะ เธอคนนั้นคงตกใจเพราะผมในวันนี้กับผมในวันนั้นมันเหมือนคนละคนกันเลย แต่เธอก็เงียบไม่ได้นานก็เปิดปากพูดกับผมอีกครั้ง แถมครั้งนี้ยังพูดดีจนน่ารักซะด้วย
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ต้องขอโทษนายเหมือนกัน แต่เป็นเพราะว่า หนังสือเล่มนั้นฉันอยากได้มานานแล้ว แต่มันแพงก็เลยเสียเวลาเก็บตังค์ซื้อ ตอนนั้นนายหยิบหนั่งสือนั่นพอดี ฉันก็เสียมารยาทไปแย่งนายขอโทษด้วยจริงๆนะ แล้งเงินไม่ต้องใช้ฉันหรอก ไม่เป็นไร”เธอพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มน้อยๆมาให้ โอ้พระเจ้า ผมเปลี่ยนใจจีบเธอต่อดีไหมเนี่ย
“ว่าแต่ เธอชื่ออะไรนะ ‘เจน’ใช่ไหม”ผมเริ่มชวนเธอคุย
“อื้มใช่ ฉันชื่อ ‘เจน’ และนายหล่ะ ชื่ออะไร?”
“ชื่อ ‘เต๋า’ น่ะ”เอ้อจริงหนอคนเรา พอพูดดีด้วยก็ดีจริงๆ ผมถึงได้คุยกับเจนเพลินเลย แต่ก็นะผมไม่ลามปามหยอดมุกเสี่ยวจีบเธอหรอก ผมจะตีสนิทเป็นเพื่อนก่อนแล้วสุดท้ายค่อยขอคบเป็นแฟน(เต๋าจอมวางแผน-เนส) ผมพูดคุยกับเจนไปเรื่อยเปื่อย เจนเป็นคนที่พูดเก่งมาก เธอค้นหาเรื่องมาพูดคุยกับผมแทบไม่หยุด แต่แล้วบรรยกาศสบายก็ปลิวหายวับ เมื่อเสียงขัดจังหวะดังขึ้น
“อ๊อง อ๊อง!” ...ไอ้เจ้าชาย
“นั่นหมานายหรอ? น่ารักจัง”
“อื้ม แต่จริงๆแล้วเป็นหมาของน้องสาวฉันต่างหาก”
“อ๊อง อ๊อง!”เจ้าชายเห่าใส่ผมอีกครั้ง เหมือนพูดว่า ‘ผมอยากเล่นวิ่งไล่จับ เล่นกับผมหน่อยนะครับ’แล้วเจ้าขนขาวก็วิ่งจากผมไป แล้วนี่ผมแปลภาษาหมาได้น่ารักขนาดนี้เชียวหรอ
“อ่าว! เจ้าหมาน้อย”เจนลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรีบร้อน แล้วทำท่าเหมือนจะวิ่งตามเจ้าชายไป แต่ผมก็เอ่ยห้ามเอาไว้
“เจ้าชายแค่ไปวิ่งเล่นน่ะ เดี๋ยวก็กลับมา”
“แต่ทางนั้นมันทางถนนนะ รถยนต์เต็มไปหมดเลย ฉันไปตามมันดีกว่า”เจนบอกเหตุผลแล้วรีบออกวิ่งไป ผมเองก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งตามเจนไปอีกที จนกระทั่งพวกเราวิ่งมาถึงข้างถนนใหญ่ ผมเห็นเจ้าชายยืนเล่นพวงกุญแจที่คงมีใครทำตกไว้อยู่กลางถนน แต่โชคดีที่ไฟแดงอยู่ เจนรีบวิ่งเข้าไปหาเจ้าชายก่อนที่จะอุ้มมันไว้ ผมเห็นเธอกระซิบอะไรบางอย่างกับมันแล้วเธอก็เดินกลับมาหาผม แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เพราะอยู่ดีๆก็มีรถซาเล้งพุ่งออกมาเหมือนขาดเบรกทั้งๆที่ไฟยังแดงอยู่แท้ๆ รถคันนั้นก็พุ่งไปทางร่างของเจนพอเธอเห็นเธอก็ยืนนิ่งเพราะกำลังตกใจ ส่วนผมก็รีบวิ่งเข้าไปกอดร่างของเจนไว้แล้วร่างของเราก็ตกลงบนถนนอีกฟาก
เอี๊ยด!!! ปัง! เสียงรถครูดกับถนนดังก้องไปทั่วท้องถนนพร้อมกับเสียงที่มันคงเข้าไปกระแทกกับอะไรบางอย่าง ก่อนที่บรรยากาศรอบด้านจะกลับสู่เข้าสภาวะปกติอีกครั้ง ผมมองร่างเล็กๆใต้ร่างผม ถึงได้รู้ว่าเจนสลบไปแล้ว ส่วนไอ้เจ้าชายตัวปัญหาน่ะหรอ ยืนเห่าอ๊องอ๊องข้างๆผมอยู่นี่
“พี่คะ พี่เจ็บไหม”ยัยเนสกับยัยโอปอล์เข้ามายืนข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เธอช่วยกันตรวจดูร่างกายผมทันทีว่าผมบาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า
“ไม่เจ็บๆไม่ได้เป็นอะไร”
“ลุงเต๋าครับ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครหรอครับ”โอปอล์ถามแถมยังทำตาวาวๆใส่เจนอีกต่างหาก ผมเลยทำเสียงดุใส่
“เจนน่ะ เพิ่งเจอกันเมื่อกี๊นี่เอง คิดจะทำอะไรน่ะโอปอล์เธอเป็นผู้หญิงนะ”
“เปล่าซักหน่อยครับลุง คิดมากไปได้”
บ้านพักของผม
เพราะเจนไม่ยอมฟื้นซักที ผมก็เลยพาเธอกลับมาบ้านตามคำแนะนำของเนสและโอปอล์ อะไรทำไมมองผมแบบนั้นหล่ะ ถึงผมจะเป็นมาเฟียแต่ผมก็โฉดเป็นเวลานะ อีกอย่างผมไม่ได้อยู่สองต่อสองกับเจนซักหน่อย ตอนนี้ในห้องผมคนเยอะมากๆ มีผมมีเจน เนส โอปอล์ ต้าแล้วก็จูน ถามผมหรอว่าต้ากับจูนมาทำอะไรที่ห้องผม ผมคิดว่าคงมาคุยเรื่องดราม่ากันนั่นแหละ แต่ทำไมต้องเป็นบ้านผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
แอ๊ด! ต้าที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมา เรียกให้ยัยเนสกับยัยโอปอล์รีบวิ่งไปหาพร้อมกับกล้องในมือที่ทั้งสองช่วยกันแชะภาพของต้ากันอย่างขยันขันแข็ง อย่าสงสัยว่าน้องผมเป็นอะไร พวกเธอแค่เก็บรูปไอ้ต้าเอาไปขายสาวๆที่เป็นสาวกมันเท่านั้นแหละ
“ยังไม่ฟื้นอีกหรอวะไอ้เต๋า”ไอ้ต้าเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้ามาดูเจนที่นอนอยู่บนโซฟาข้างๆผม
“มึงไปแต่งตัวให้เสร็จก่อนเถอะไอ้ต้า มึงเดินโทงๆมากับผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ถ้าเกิดมันหลุดขึ้นมาเดี๋ยวน้องกูหัวใจวาย”
“โอ๊ย! ไม่ต้องหรอกพี่ต้า ยิ่งหลุดยิ่งดี รู้ป้ะภาพพี่นี่ขายได้ใบละ 150 เลยนะ”ยัยเนสแทรกขึ้นมาพร้อมกับรัวชัตเตอร์ใส่ไอ้ต้า เออดีว่ะ เพื่อนกูก็บ้ายืนให้น้องกูถ่ายรูปอยู่ได้
“อ...โอย...”อ่าวเจนฟื้นแล้วนี่นา
“เจน ..ฟื้นแล้วหรอ นี่!”ผมเข้าไปนั่งใกล้ๆเจนพร้อมกับเอ่ยถาม ส่วนเธอก็ค่อยๆลุกขึ้น
“บ้านนายหรอเต๋า?”เจนถามผมแล้วมองไปรอบๆก่อนที่เธอจะไปสะดุดกับไอ้ต้า แน่นอนมันอยู่ในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว
“อ้อ นั่นเพื่อนรูมเมทฉันชื่อต้า ส่วนผู้หญิงที่พิมพ์คอมอยู่คนนั้นเพื่อนต้าชื่อจูน ส่วนผู้หญิงสองคนที่ยืนกดรูปอยู่ตรงนั้น เนสกับโอปอล์น้องสาวฉันเอง”เจนพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“สวัสดีค่ะ”
“จะกลับเลยไหม เดี๋ยวให้เนสไปส่ง”ผมถาม เจนพยักหน้าอีกครั้งแต่ทำไมดูลอยๆจังหล่ะ
“ยัยเนส ไปส่งเจนหน่อยซิ เธอจะกลับบ้านแล้ว”
“อะไรอ๊ะพี่! เค้าทำงานอยู่นะ พี่ต้าหันซ๊ายหน่อยๆ”ยังถ่ายรูปไอ้ต้าไม่เลิกนะนั่น
“ยัยเนส!”
“อะไรอีกหล่ะพี่”
“ไปส่งเจน แล้วเดี๋ยวฉันให้ 2000 โอเค?”เท่านั้นแหละยัยเนสกระดี๊กระด๊ากอดแขนผมก่อนที่จะฉวยแบงค์สีเทาในมือผมไป
น้องผมจะงกไปไหนเนี่ย
“พี่เจนจะกลับถึงบ้านปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็น วางใจฉันได้นะพี่เต๋า”
ผมเดินไปส่งเจนที่ประตู เธอหันกลับมามองหน้าผมแล้วเอ่ยขอบคุณ
“ขอบใจนายมากเลยนะ จะเป็นอะไรไหมถ้าเกิดพรุ่งนี้ฉันจะมาบ้านนายอีก”เจนยิ้มให้ผม ส่วนผมน่ะหรอใจเต้นไปไหนต่อไหนแล้ว
“ถ้าเธออยากมาก็มาซิ พรุ่งนี้ฉันว่างพอดี”
“นั้นฉันไปก่อนนะ”
เจนกลับไปนานแล้ว แต่ผมก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น ให้ตายซิ เป็นไปได้ไหมที่เจนจะเริ่มสนใจผมน่ะ จะเป็นไปได้ไหมที่คนอายุ 20 ปีอย่างผมจะมีแฟนกับเขาบ้าง แล้วจะเป็นไปได้ไหมที่ผมจะมีลูก(นี่พี่คิดถึงตอนมีลูกเลยหรอ-เนส)
“นายชอบเธอหรอ”
“ยัยทอมจูน!” มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ยัยจูนยืนพิงประตูบ้าน เธอพูดแล้วหันมามองหน้าผม ไม่รู้ซิแต่ผมว่าทุกครั้งที่จูนปรากฏตัวี่นั่นจะต้องมีเรื่องดราม่าให้ผมปวดหัวได้ตลอดเวลา ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ใครชอบเธอหล่ะ เปล่าซักหน่อย เจนก็แค่เพื่อน”
“นายลืมไปแล้วหรอ ว่ามาเฟียจะต้องเข้มแข็งเพื่อแก๊ง แล้วถ้าหากนายมีความรัก แก๊งของเราจะเป็นยังไง แล้วก็ฉันไม่รู้หรอกนะ นายจะตัดสินใจแบบไหน แต่ฉันอยากให้นายคิดถึงแก๊งเป็นหลัก ฉันก็คงไม่ต้องบอกหรอกนะ ถ้าหากว่าผู้หญิงที่ชื่อเจนคนนั้นรู้ความลับของแก๊งเราเข้าจะเป็นยังไง”
“....ฉันเข้าใจ”
“คิดให้ดีนะเต๋า ชีวิตของพี่น้องในแก๊งอยู่ในกำมือของนาย”จูนพูดประโยคนี้กับผมเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนที่เธอจะขับรถกลับบ้านไป ทิ้งให้ผมคิดทบทวนกับคำพูดของเธออีกครั้ง
“อ๊อง อ๊อง!”เจ้าชายเดินมายืนข้างๆผม มันใช้ขาหน้ายืนเกาะขาผมไว้ ผมมองมันก่อนที่จะอุ้มมันขึ้นมา แล้วเอ่ยถามอะไรบางอย่างกับมัน ทั้งๆที่รู้ว่าหมาพูดได้
“เจ้าชาย ผมเข้มแข็งได้ใช่ไหม”
“อ๊อง!”
MOONLIGHTY SAY::ทุกคน เนื้อเรื่องต่อไปนี้จะเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ แต่ขอให้ทุกคนรู้ไว้อย่างหนึ่งว่า Mafia Of Reborn9th คือเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นโดยคนเขียนสั่วๆที่ชอบสนองตัวเองทั้งนั้น บทที่คนเขียนสร้างขึ้นมาอ้างอิงถึงสมาชิกคนไหน ขอให้ทุกคนนึกซะว่ามันคือความบันเทิง ต้องขออภัยที่อ้างอิงโดยไม่ได้ขออณุญาติด้วยนะครับ
มีคนสงสัยว่าเรื่องนี้มันอะไรกันแน่ นั้นผมขอตอบชัดๆเลยนะครับว่า “เป็นนิยายตลกดราม่าสั่วๆของผมเรื่องหนึ่ง”
(นักเขียนตลกดราม่าสั่วๆมือใหม่)
ปล. แจ้ง2วันนี้ผมจะหายหัวไป ขอให้สงกราต์สาดน้ำกันสนุกสนานนะครับ แต่อย่ามาสาดผมนะ ผมเกลียดน้ำตอนสงกราต์ เดี๋ยวผิวเสียอะ แหะๆ
ปล.2 จากกันด้วยภาพของเจ้าชายนะครับ พอดีชอบพันธ์นี้มากๆเลยก็ขอเอี่ยวด้วยนะ ใครอยากซื้อให้ผม ซื้อเลยไม่ว่ากัน(คงมีคนซื้อให้แกหรอก)
เจ้าชาย(JAO-CHINE) ...น่ารักๆมากๆ
[You must be registered and logged in to see this link.]
แหวน
![-[DesiLrY]-[G]-](https://2img.net/u/3015/14/94/11/avatars/6-40.jpg)
