Mafia of Reborn9th มาเฟียร้ายป่วนโลก Chepter8

Mafia of Reborn9th มาเฟียร้ายป่วนโลก Chepter8
กฎข้อที่ 8 ของมาเฟียแห่ง Reborn9th ‘จงอำพรางตัวอย่าให้ศัตรูรู้ ’

ผมและลูกน้องใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็สามารถค้นหาที่อยู่ของก้าวได้แล้ว ที่นี่คือโกดังร้างเก่าๆ แต่ทางประตูเข้ามีพวกลูกน้องของก้าวคอยยืนคุมอยู่ ป้องกันไว้แน่นหนาเชียวนะ ถึงลูกน้องผมจะน้อยกว่า แต่ว่าทุกคนต่างก็ล้วนมีฝีมือมากกว่าลูกน้องของก้าว เพราะพวกเราคือครอบครัว ทุกคนยอมตายแทนผมได้ เช่นเดียวกับผมที่ยอมตายแทนพวกเขาได้เช่นกัน
ผมกับจูนค่อยๆย่องหลบอยู่ตรงกระถางต้นไม้ต้นใหญ่ ตรงข้ามกันต้าพี่พลอยและพวกลูกน้องอีกกลุ่มก็หลบอยู่เช่นกัน พวกเขากำลังรอคำสั่งจากผม ในขณะนั้นเองที่ต้าส่งสัญญาณให้ผม มันทำมือเป็นปืนแล้วเล็งไปที่ชายชุดดำที่ยืนอยู่หน้าประตูพลางทำท่ายิงใส่ก่อนที่จะหันมายักคิ้วหลิ่วตาใส่ผม ทำอะไรของมันวะยึกยักๆเหมือนลิง

‘อะไรของมึงวะไอ้ต้า’ผมขมวดคิ้วใส่มัน ไอ้ต้าถึงกับเอามือตบหน้าผาก แล้วชี้มาที่ข้างหลังผม พอหันไปดูก็เห็นยัยจูนยก
สไนเปอร์เก็บเสียงขึ้นส่องไอ้พวกชุดดำนั้นอยู่ เอ่อ ถึงแม้พวกของผมจะใส่ชุดดำแต่ละคนจะมีตราประจำแก๊งติดตัวและผ้าสีแดงมัดที่ไหล่ทำให้ผมสามารถแยกพวกออกได้

ปิ้ว ปิ้ว! ..(ค่อยมาแก้นะสไนเปอร์เก็บเสียงดังยังไงครับT__T)

X-SHOT จ่อหัวน็อกไปแล้วสอง เลือดกระจายเลย คราวนี้ต้ากับพวกลูกน้องวิ่งออกมาจากที่กำบังก่อนที่จะเปิดสงคราม พวกลูกน้องก้าวที่รู้ตัวก็เข้าไปประทะกับกลุ่มของต้า นี่คือแผนของผมครับ ในขณะที่ต้าเรียกร้องความสนใจ ผมก็อาศัยจังหวะนั้นบุกเข้าไปในโกดังอย่างง่ายดาย
ในระหว่างที่ผมเดินเข้าไปผมก็ประทะเข้ากับพวกลูกน้องของก้าว ดูเหมือนพวกมันจะได้รับคำสั่งจากก้าวว่าทำยังไงก็ได้ให้ผมตายให้เร็วที่สุด ยิงผมแบบกะเอาให้ตายอย่างเดียว แต่โชคดีที่จูนคอยคุ้มกันผมอยู่ข้างๆ ส่วนในมือผมก็มีปืนพกสองกระบอก ผมฝ่าด่านกระสุนจนสามารถเข้ามาด้านในโกดังได้ด้วยสภาพเปื้อนเขม่าปืนและเลือด
ผมผลักประตูห้องสุดท้ายเข้ามา ไม่ไกลจากผมนัก ก้าวยืนยิ้มมาให้ผมแต่เอาปืนจ่อหัวเนสไว้ ส่วนโอปอล์นอนแน่นิ่งอยู่ข้างๆไอ้ก้าว คาดว่าคงสลบไป

“ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้งนะครับคุณเต๋า”ก้าวรบายยิ้มแล้วทักทายผม แต่ผมจ้องกลับเนสกับโอปอล์ด้วยความเป็นห่วง พอเนสเห็นผมเธอก็ร้องไห้ ผมขยับหน้าให้เธอเหมือนกำลังจะบอกว่า ‘ผมมาแล้วนะ’เพื่อปลอบใจเธอ

“เนส”

“พี่เต๋า”ผมสงสารเนส เธอตัวสั่นเพราะความกลัว ดวงตาช้ำแดงก่ำไปหมดเพราะน้ำตาที่นองใบหน้า ผมหันมาสบตากับเก้าแล้ววางปืนลง จูนที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยังไม่เข้าใจกับการกระทำของผม

“ก้าว กูรู้เรื่องหมดทุกอย่างแล้ว กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ กูยอมแพ้ แต่ปล่อยน้องกูไปเถอะ”ผมขอร้องก้าวแล้วส่งสายตาอ้อนวอนไปให้

“มึงก็พูดง่ายซิไอ้เต๋า แค่มึงขอโทษแล้วมันทำให้พี่กูฟื้นขึ้นมาได้หรือไง นี่น่ะหรอคือการรับผิดชอบของมึง! ”ก้าวตะคอกผมด้วยอารมณ์โกรธที่พุ่งถึงขีดสุด ปกติแล้วไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนแต่เขาก็มักจะพูดเพราะกับผม แต่ในตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว

“กูจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง แต่ขอร้องเถอะปล่อยน้องกูไป ปล่อยทุกคนไป เพราะพวกเขาไม่เกี่ยว”

“มึงอยากให้กูปล่อยน้องมึงไปใช่ไหม นั้นกูจะปล่อยก็ได้ ต่อเมื่อมึงก้มหัวให้กู เอาไหมหล่ะไอ้เต๋า น้องมึงกับศักดิ์ศรีของมึง มึงจะเลือกอะไร หา มึงเลือกซิไอ้เต๋า!!!”นี่น่ะหรอสิ่งที่ก้าวต้องการศักดิ์ศรีของผมมันเทียบไม่ได้กับชีวิตน้องของผมหรอกนะ ผมเลือกน้องของผมมากกว่า

“เต๋า”จูนเอื้อมมือมาดึงชายเสื้อผมไว้ แต่ผมก็แกะมือเธอออก ไม่เป็นไรหรอก ผมตัดสินใจแล้ว เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นผมจะรับผิดชอบด้วยตัวเอง
ผมกล้ำกลืนคำว่าศักดิ์ศรี ลืมชั่ววูบไปว่าตัวเองไม่ใช่หัวหน้ามาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ก้มหัวให้กับก้าวด้วยความรู้สึกผิดทั้งหมดของผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ทั้งก้าวทั้งลูกน้องของผมต่างอยู่นอาการตกใจ พวกเขาไม่คิดว่าผมจะกล้าทำถึงขนาดนี้ ผมได้ยินเสียงเนสร้องไห้ รู้ว่าจูนกำลังกำลังเคร่งเครียสกับอารมณ์ของตัวเอง ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว

“พอได้แล้ว พอซักทีเถอะก้าว นี่หรอคือสิ่งที่นายต้องการ แค่นี้ใช่ไหม หัดยอมรับความจริงซะบ้าง นายแค้นเต๋าไปก็เท่านั้น นายแค้นแล้วนายจะได้อะไรคืนมา พี่น้ำจะฟื้นขึ้นมาหรือไง ต่อให้เต๋าก้มหัวให้นายอีกกี่พันครั้งพี่น้ำก็ไม่มีทางฟื้นขึ้นมาได้หรอก พอซักทีเถอะ นายจบความแค้นไว้แค่ตรงนี้ เราจะไม่ยุ่งกันอีก ฉันขอร้องในฐานะผู้หญิงที่นายเคยรัก!”
จูนพูดจบเธอก็ก้มหัวให้ก้าวอีกคน ผมมองเธออย่างตกใจเช่นกัน พอเงยหน้าข้นไปสบตาก้าว ก็เห็นแววตาของความสับสน ในดวงตาของเขา ปากบางก็เขาบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างเจ็บปวด

“เธอน่ะไม่ใช่ผู้หญิงที่ฉันรักหรอกจูน ถึงตอนนี้ฉันก็ยังรักเธอ”

“...ก้าว”

“แต่ไม่ได้หรอก เต๋าต้องตายเท่านั้น ยังไงมันก็จะต้องตายด้วยน้ำมือของฉัน!”ก้าวพูดด้วยความเกรี้ยวกราด ความอ่อนโยนของจูนไม่สามารถลดความแค้นภายในใจเขาได้เลย ก้าวยกปืนขึ้นมาทางผมพร้อมกับเหนี่ยวไก

“อย่า!”

“พี่เต๋า!”

“ห้ามทำร้ายเต๋านะพี่ก้าว!!”ใครบางคนวิ่งเข้ามายืนบังผม ร่างเล็กๆคอยยืนกางแขนบังผม อย่างไม่กลัว ลูกกระสุนที่กำลังพุ่งออกมาเลยซักนิด

“เจน!”เธอออกมาได้ยังไง ก็ผมจับเธอขังไว้ในบ้านนี่นา บ้าชะมัด

“เจน ทำไมเธอต้องปกป้องมัน ถอยออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะยิงเธอด้วยนะ อยากตายตามมันไปหรือไง!”

“ถ้าพี่กล้ายิงฉันพี่ก็ยิงมาซิ ถ้าเต๋าตายฉันก็จะตายด้วย คราวนี้พี่ก็อยู่กับความผิดของตนเอง ทุกคนจะตีหน้าว่าพี่เป็นพี่ชายที่ฆ่าน้องสาวตัวเอง พี่คะเชื่อฉันถึง พี่น้ำคงไม่มีความสุขหรอกที่พี่ต้องฆ่าคนเพราะเขา ดูพี่ซิในตอนนี้พี่กำลังจะทำอะไร พี่แค้นพี่เต๋า แต่พี่เอาลูกน้องของตัวเองมาบาดเจ็บเพราะแค่ความรู้สึกของพี่ ฉันรักพี่นะฉันไม่ได้ต้องการให้พี่เป็นคนเลว ไม่อยากให้ใครมาเรียกพี่ว่าฆาตกร”

“เลิกพูดซักที ถ้าฉันไม่ฆ่ามันทุกอย่างมันก็จะไม่มีความหมาย หลบไปซะ!”

“ไม่!”เจนยื่นคำขาด

“ถ้างั้นก็ตายไปซะเถอะ”

ปัง! เสียงปืนดังก้องไปทั่วโกดังทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเหนือความคาดหมาย ในวินาทีนั้นผมเอาตัวเข้าไปบังเจนและกอดเธอไว้ กระสุนเจาะเข้ากลางแผ่นหลังของผม เลือดไหลซึมออกมาตามบาดแผล ความเจ็บปวดที่เกิดทำให้แรงของผมหมดลงกระทันหัน ขาไร้เรี่ยวแรงจะทรงตัวในที่สุดผมก็ล้มลงไปกับพื้น

“เต๋า!”

“พี่เต๋า!!”เจนเข้ามาพยุงผมทันที แต่ผมก็เริ่มรู้สึกชาไปทั่วร่างกาย ได้ยินเสียงเนส เสียงจูน เสียงอะไรคนมากมายที่ดังแทรกเข้ามาจนจับใจความไม่ถูก ทำไมนะ ผมเป็นพระเอกไม่ใช่หรอ ตายแบบนี้ไม่เท่เอาซะเลย

ปัง!เสียงกระสุนดังขึ้นอีกนัด ผมไม่รู้ว่าใครยิง หรือใครถูกยิง รู้แต่ว่าตรงหน้าผมมีเจน ผู้หญิงที่ผมแอบรัก หน้าของเนสน้องสาวที่เคยร่าเริงตลอดเวลา แต่ทั้งสองคนกำลังร้องไห้อย่างหนัก เจ็บไปหมดเลย ผมคงไม่รอดหรอก ยังไงก็ขอสั่งเสียแบบพระเอกหน่อยนะ

“...เนส”โอ๊ย นี่หรอเสียงผม แหบแถบเบาหวิว น่าเกลียดชะมัด ผมจะร้องเพลงคนไม่เอาถ่านได้ไหมนะ เนสเอื้อมมือเข้ามากุมมือผมอีกข้าง ทั่วทั้งใบหน้าแดงและบวมไปหมด ...อาตลกจัง(ใช่เวลาไหมนั่น-เนส)

“พี่ พี่จะพูดอะไรพี่บอกฉันมา ฉันรักพี่นะพี่อย่าตายนะ!”

“ฉันก็รักเธอนะ เธอเป็นน้องสาวที่ฉันรักที่สุด...ในโลก ถ้าฉันไม่อยู่เธอต้องดูแลตัวเอง..กับโอปอล์ให้ดีนะ”โอยเหนื่อย ขอพักสูดออกซิเจนก่อน พอเนสได้ยินก็ปล่อยโฮออกมาใหญ่ ผมหันไปสบตากับเจน

“ขอบคุณนะ..ที่ช่วยฉัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาน่ะ ฉันแอบชอบเธอมาตลอด ..ถ้าเกิดมีโอกาส ฉันคงขอเธอแต่งงานนะ ..เจน”อยากจะพูดมากกว่านี้จัง แต่ก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว เจนไม่พูดอะรับผมอีกเลย เธอแค่กอดผมไว้และร้องไห้ มันน่าเศร้าจริงๆที่ผมกำลังจะตาย ผมยังไม่เคยไปดูหลินปิงเลยซักครั้งในชีวิต ภาพเจนเลือนรางเต็มที่ในที่สุดผมก็ตกอยู่ในความมืดมิดอย่างที่ยากจะหวนคืน...

[Jane Special Chepter]
เต๋าหลับตานิ่งไปแล้ว เนสร้องไห้หนักกว่าเดิม ฉันนั่งทวนกับคำพูดของเขา อยากตอบกลับออกไป แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร เป็นเพราะฉันกำลังเสียใจจนไม่รู้จะทำอะไรต่อ หัวฉันตื้อไปหมดว่างเปล่า คำถามเดมๆวนเวียนอยู่ในหัวเป็นเพราะฉันหรือเปล่าที่ทำให้เรื่องแย่ขนาดนี้ ฉันควรจะเอาปืนยิงหัวตัวเองดีไหม

วี๊หว่อ วี๊หว่อ วี๊หว่อ...!(สุดท้ายพระเอกก็คือตำรวจไทยผู้น่ารัก)

“เจนพวกเรารีบไปกันเถอะ พี่ดรีมแจ้งความกับตำรวจตอนนี้ตำรวจเต็มไปหมดเลย ส่วนเต๋าฉันจะแบกเขาเอง”พี่ต้ารุดเข้ามาบอกฉัน พร้อมกับแบกเต๋าไว้ข้างหลัง จากนั้นพวกเราก็ออกวิ่งไปพร้อมกัน
ในจังหวะหนึ่งฉันสบตกับพี่ก้าว ในตอนนี้สภาพเขาดูแย่มากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา เพราะเหตุกรณ์เมื่อครู่หลังจากที่พี่ก้าวยิงเต๋า จูนก็ยิงสวนกลับไปทันที ฉันอยากเข้าไปช่วยพี่ชายแต่ก็ถูกจูนดึงตัวไว้
ไม่นานนักพวกเราก็เข้ามาอยู่ในรถ โดยมีต้าเป็นคนขับเขวคอยมองฉันกับเต๋าเป็นระยะ ข้างๆกันก็คือจูน เธอนั่งก้มหน้าน่งฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เบาะต่อมาก็คือฉันที่นั่งกับเต๋า ฉันใช้ตักตัวเองเป็นหมอนให้เขา มือก็ลูบเส้นผมของเขาอย่างเหม่อลอย ไม่กล้าที่จะยอมรับรู้ความจริง ได้แต่ภาวนาขอให้เราช่วยพี่เต๋าได้ทัน
ส่วนเบาะหลังก็มีเนสกับโอปอล์ เนสเอาแต่ร้องไห้เธอกอดโอปอล์ไว้แน่นเพราะกลัวว่าเธอจะจากไปอีกคน

I.C.U IN HOSPITAL
โชคดีที่พี่ต้ามีแฟนเป็นหมอ พวกเราถึงรักษาพยาบาลอย่างสะดวก ฉันและทุกคนนั่งรออยู่ที่หน้าห้องไอซียู ห้องที่ฉันไม่อยากเข้าใกล้มากที่สุดในตอนนี้ พี่พลอยกับพี่ดรีมนั่งไม่ติดถึงกับเข้าไปยืนเกาะกระจกห้องผ่าตัด
ฉันได้แต่หวังว่าให้ทุกอย่างหายไปด้วยดี แต่ภายในใจก็รู้สึกไม่ดีเหมือนจะมีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้น ฉันอยากหายไปจากที่นี่ซะตอนนี้จริงๆหายไปกับอากาศ

ฟึบ! ประตูห้องผ่าตัดถูกเผิดออกอีกครั้ง คราวนี้หมอเดินออกมายืนอยู่ตรงกลาง พี่ต้ารีบเข้าไปหาเธอพร้อมกับเอ่ยถาม

“เต๋าเป็นยังไงบ้าง”พวกเราทุกคนล้วนจ้องหน้าหมอ เธอถอนหายใจออกมาพร้อมกับทำน่าเศร้า

“ขอโทษนะ ฉันพยายามช่วยเขาไว้ที่สุดแล้ว แต่เขาก็ไปซะก่อน”

........เรื่องที่ฉันไม่อยากรับรู้มันเกิดขึ้นจริงๆซะแล้ว....



MOONLIGHTY SAY:อา ...เหมือนเรื่องทั้งหมดจะจบซะตรงนี้ ยังไงก็ฝากติดตามตอนที่ 9ตอนสุดท้ายด้วยนะครับ(มันรีบจบไปไหน) บทที่ 9 จะสรุปชีวิตของทุกคนเลยน๊าคร๊าฟ ตอนนี้ยาวหน่อย เชื่อว่าคนอ่านอ่านแล้วเหนื่อยชิมิ 55
อย่าเพิ่งถอยนะ อด..ทน..ว๊าย! (>0<)!!

=[ ]=!!!!!.........(อึ้งค้างหนักกว่าเดิม)

เฮ้ยๆๆๆ พระเอกจะตายได้ไงเปงไปไม่ได้

tsuna27 master พิมพ์ว่า:เฮ้ยๆๆๆ พระเอกจะตายได้ไงเปงไปไม่ได้

คึหึหึหึหึ...เปนไปแล้วล่ะ กร๊ากกกกก!! >w<~

พระเอกก้อต้องมีฉากแบบนี้แหละ แบบว่าดราม่าอาบเลือด...(มั้ง??)

.
.
.

โหยยยย!! อาป๊าฮับจะรีบจบไปไหน...??!!

หรือว่าอาป๊าเหนื่อยแล้ว?? ถ้าเหนื่อยไม่เปนไรฮับ อนุลม...

เพราะตอนนี้ป๋มก้อเหนื่อยกับการแต่งการ์ตูนอยู่ฮับแต่ก้อต้องเอาให้จบ 555+

สรุปว่าจะติดตามนะฮับ จะติดตามจนจบเลย...!! [จะเด๋วจะจบแล้วนิคงจะหนุกมากๆเลย อิอิอิ]

555 จะจบยังไงก็ตาม สุดท้ายคือความสั่วของผมคนนี้เอง ^0^

= [] = .........[ช็อกกกกก!]

ร้องไห้เรยก๊าบ พี่น้องงง โฮๆๆๆ T^T

เต๋า เอ๊ยยย~!! อด ดู หลินปิง เลย (ซะงั้น !?) -..-



คือ.. ตอนทำอิมเมจรูป นั่น~ Me เข้าใจผิดไปประการ !! -*-