เรื่อง...แม่เหยี่ยวกับลูก
แม่เหยี่ยวทุกใจที่เห็นลูกนอนป่วยมาหลายวันแล้ว
เมื่อลูกมีอาการทรุดลงทุกวัน แม่เหยี่ยวก็ร่ำไห้สะอึกสะอื้น
ปานจะขาดใจ
ลูกนกจึงเอ่ยขึ้นว่า
"อย่ามัวร้องไห้เลยแม่จ๋า แม่ลองไปบนบานเทพยดาที่ศาลสิจ๊ะ
ท่านจะได้ช่วยชื่อวิตลูกท่านจะได้ช่วยหายเจ็บไข้"
แม่เหยี่ยวฟังแล้วร้องไห้หนักขึ้นแล้วว่า
"แม่ก็อยากทำเช่นนั้นจ๊ะลูก แต่แม่ไปขโมยอาหารที่คนนำมาถวายท่านทุกๆวัน
แล้วเทพยดาจะช่วยเราทำไมล่ะ โธ่เอ๊ย! แม่ไม่น่าทำเช่นนั้นเลย ไม่ควรไปขโมยของท่านเลย"
คติสอนใจ
เมื่อสำผิดได้ บางครั้งก็สายเกินไป
เปนงัย เอามาจากนิทานอีสป^^
แม่เหยี่ยวทุกใจที่เห็นลูกนอนป่วยมาหลายวันแล้ว
เมื่อลูกมีอาการทรุดลงทุกวัน แม่เหยี่ยวก็ร่ำไห้สะอึกสะอื้น
ปานจะขาดใจ
ลูกนกจึงเอ่ยขึ้นว่า
"อย่ามัวร้องไห้เลยแม่จ๋า แม่ลองไปบนบานเทพยดาที่ศาลสิจ๊ะ
ท่านจะได้ช่วยชื่อวิตลูกท่านจะได้ช่วยหายเจ็บไข้"
แม่เหยี่ยวฟังแล้วร้องไห้หนักขึ้นแล้วว่า
"แม่ก็อยากทำเช่นนั้นจ๊ะลูก แต่แม่ไปขโมยอาหารที่คนนำมาถวายท่านทุกๆวัน
แล้วเทพยดาจะช่วยเราทำไมล่ะ โธ่เอ๊ย! แม่ไม่น่าทำเช่นนั้นเลย ไม่ควรไปขโมยของท่านเลย"
คติสอนใจ
เมื่อสำผิดได้ บางครั้งก็สายเกินไป
เปนงัย เอามาจากนิทานอีสป^^