~::MØÑ€Ÿ::~
ชื่อเสียง&น้ำใจ
ทีอยู่
แหวน
by คือ ทุกคนในที่สุดก้อจะ 50 คนแล้ว ขอขอบคุนทุกๆคนจิงๆนะ
ถ้าไม่มีทุกคนที่เปนสมาชิกของคลับเรา คลับเราก้อไม่มีสมาชิกเยอะแบบนี้...
กว่าจะมาเปนประธานในคลับแรมโบ้ได้ก้อผ่านไรมาเยอะแยะเหมือนกันมีทั้ง เคยพลาดมาก่อนเอย...
วันนี้เราจะมาเปิดใจคุยกะสมาชิกทุกคน ที่เราแคร์มากที่สุด...
.
.
.
ตอนนั้นที่เราเริมเล่นเน็ตแบบจิงๆจังๆแบบครั้งแรกเมื่อตอน ม.1 อายุ 12 ปี
เราได้เข้าไปในบอร์ดๆนึงโดยบังเอิญ...
ที่บังเอิญเพราะว่าเราเข้ามาในกลูเกิลเพราะมาเกบรูปรีบอร์น แต่ความที่อยากจะรู้ไปหมดซะทุกอย่าง...
ก้อเลยได้เข้าไปสมัครในนั้น...ซักระยะหนึ่ง...เล่นได้เรื่อยๆ ไปแบบเรื่อยเปื่อย แต่ก้อคอยศึกษาอยู่ตลอด
เกี่ยวกับบอร์ดเพื่อจะได้ชำนาญและไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องอยากรู้ มารู้ตอนนี้ก้อคือ เราชอบอร์ดการเข้าเวบ
และชอบการมีเพื่อนมากที่สุด ด้วยประการนึงก้อคือ ความที่อยากที่จะรู้ไปหมด ตามภาษาคนที่พึ่งเที่ยวในโลกเน็ต
จนมีการสมัครประธานคลับขึ้น เราก้ออยากเปนด้วยความที่เราอยากลองก้อเลยลองเปนดู...
แต่ก้อไม่ชำนาญพอเลยโดนแอดมินมาเตือน เราอ่าน และคิดว่า...
นี่เค้าด่าเราหรือเตือนกันแน่??! เพราะคำพูดที่ใช้มาดูสุภาพแต่แฝงด้วยคำที่ทำให้เรารู้สึกเจบไปต่างๆนาๆ ...
และก้อเลยตอบโต้เค้าไป ไปๆมาๆ เราก้อเลยตัดสินใจออกจากบอร์ดไปเอง... จนกระทั่ง...
ไปเจอแบนเอร์บอร์ดโปรโมทบอร์ดนึง เราก้อเลยลองเชื่ดู และท้าเลยว่า...
"ถ้าหนูไม่สมควรที่จะเล่นเน็ต ไม่สมควรที่จะมามาเที่ยวในโลกเน็ตเพื่อหาโลกส่วนตัว ขอให้หนูโดนแบบตอนนั้น
อีกที ถ้าสมควรขอให้เวบมาสเตอร์มาเปนเพื่อนสนิท..." แล้วเราก้อได้สมัครไป...
you know?? My member ทุกคน รู้มั้ยว่าบอร์ดนั้นเปนของใคร?? ใครเปนเวบมาสบอร์ดนั้น...??
คนที่เปนเวบมาสเตอร์ของบอร์ดที่เราเข้ามาก้อคือ เต๋า เวบมาสเตอร์คนในปัจจุบันของบอร์ดเรานี่แหละ...!!!
ไม่นานนักเราก้อเริ่มคุยและก้อรู้จักกัน ตอนนั้นถึงเราจะอยู่กันนิดเดว...แต่เราก้อเหมือนครอบครัวใหญ่...
มีเรื่องให้คุยกันตลอด หัวเราะตลอด...ตอนนั้นเท่าที่เราจำได้ก้อมี เต๋า เฟริส์ บอม เรา เมย์ ...
ไม่นานก้อมีคนนึงที่ตอนนี้เราแคร์มากที่สุด มีไรก้อปรึกษาตลอด แม้กระทั่งเราอดทนความทุกข์ไม่ไหว...
จนร้องไห้ออกมา เค้าเปนคนให้กำลังใจเรา คนคนนั้น คือ เนส หรือที่เราเรียกว่าอาป๊า [>>>sister<<<]
ที่เรียกว่าอาป๊าเพราะเค้าแซวเราว่า "ลูกชิ้นเนื้อวัว" เพราะเราตอนนั้นคลั่งแรมโบ้ซะจนเรียกตัวเองบางครั้ง
ว่าแรมโบ้...ตอนนั้นเราก้อรู้สึกอบอุ่นมากขึ้น รู้สึกดีกับอาป๊ามากๆ จนต้องตามไปเม้นท์ข้อความเกือบทั้งหมด
ได้ระยะนึง วันที่แชทเงียบฉี่ ไม่มีใครเข้ามา ในตอนนั้น เราได้รู้จักคนนึง...ซึ่งปัจจุบันเค้าคือประธานคลับสึนะ
ใช่...ใช่แล้ว เค้าคือ พี่พลอย ที่เราดันไปเรียกให้อายุมันเพิ่ม โดยใช้คำว่า "พี่" นำหน้า...
ตั้งแต่เจอครั้งแรก...ที่รู้จักเพราะพี่พลอยเค้าอยากได้วองโกเล่ริงค์ เราเลยบอกว่าเด๋วจะส่งไปให้มั้ย???
แต่ต้องดูก่อนว่ามันมีอีกป่าว?? เท่าที่เหนเซ็ตที่เราซื้อมามีแค่อันเดว...
มันคือ วองโกเล่ริงค์ที่มีครบทุกวงมีเข็มขัดรูปของแต่ละธาตุ แบบเปนเซ็ต ราคา 500 บาทที่เราซื้อมา
วันรุ่งขึ้น เราไปดูให้ แต่กลับไม่มี รู้สึกเสียดายนิดๆ แต่ไม่มีก้อคือไม่มี...
ถึงตอนนั้นก้อมีพี่ต้าและก้าวเข้ามาเพิ่มขึ้น...
แต่เราก้อยังคุยกันเหมือนเดิม ตอนนั้นรู้สึกดีมากๆ ถึงคนจะน้อย แต่เราก้อมีความสุข...
แต่ความสุขก้อจบลง เมื่อเต๋าปิดบอร์ดเก่าลงแล้ว เราไม่ค่อยดีใจเลย ...
ตอนนั้นรู้ว่าคนอื่นเข้าไปเล่นบอร์ดที่เปิดใหม่หมดแล้ว แต่เราไม่ยอมไป...
มาลองคิดอีกที...เราก้อต้องลองเปิดใจ เผื่อมันจะทำให้ดีขึ้น...
เลยมาสมัครบอร์ดนี้ บอร์ดที่เต๋าเปิดมาใหม่ เรารู้สึกว่าคนเยอะกว่าเดิมและก้อดีใจมากๆที่ทุกคนอยู่ครบ...
พอลองมาคุยกะอาป๊าเรื่องคิดถึงบอร์ดเก่าเรา อาป๊าก้อบอกว่า "เราต้องเปิดใจเพื่อเปิดเพื่อนใหม่เข้ามา"
ใช่ เราเชื่อแบบนั้นจึงตัดใจได้และมาเล่นบอร์ดนี้ทุกวัน ทุกวัน... พอเราเริ่มทำลายเซนได้คล่อง
เพราะดูคนอื่นมาก่อนและคิดว่าขั้นตอนต้องเปนแบบนี้ๆ เต๋าก้อไปขอให้เราเปนประธานคลับแรมโบ้นี้...
เราก้อไม่ยอมและปฏิเสธไป...เราเลยไปขอให้คนที่ใส่แบนเนอร์บอร์ดที่เราเข้าไปตอนนั้นบอร์ดเก่าแก่
ที่เราไปตอบโต้แอดมินนั้น คนนั้นก้อคือ ตำแหน่งปัจจุบันมือซ้ายของคลับเรา บอม หรือที่เราเรียกว่าบอมเบอร์คุง
เราไม่อยากรับตำแหน่งประธานคลับจึงไปขอให้บอมเปนแทน แต่ก้อปฏิเสธมาเลยได้มาเปนประธานคลับแรมโบ้
เพราะไอ้ความตื้อของ My Webmaster ของเรา ก้อเลยเปนก้อได้... = = lll
พอมาใหม่ๆ ก้อบ่นไปบ่นมา เพราะไม่ค่อยอยากเปนเท่าไหร่ เหตุเพราะกลัวพลาดเหมือนบอร์ดนั้นอีก...
แต่ทุกอย่างก้อไปอย่างราบรื่รจนกระทั่งมีการเลือกรองประธานคลับเรา เพราะกิจกรรมการเลือกรองประธานคลับ
เราเลยรู้จักคนนึงที่เราคิดว่ามีส่วนที่เหมือนกันก้อคือ ประธานคลับพรีโม่ จูน...
เราได้จูนช่วยหลายอย่าง เราไม่เคยรู้สึกเปนมิตร แม้เพื่อที่โรงเรียนที่ใกล้ๆกันเราก้อไม่เคย...
ตอนนั้นและตลอดมาตอนนี้เราภวานาว่าอยากจะให้คลับเรามีคนเยอะๆ รุ่งๆ แต่ไม่ถึงกับแซงคนอื่นไป...
เวลาผ่านไปซัก 3 เดือน เราได้มารู้จักบอมแบบจิงๆ จะๆ ก้อในเฟส...ตอนที่เรากำลังไปกดถูกใจเพจ
เปนเพจที่เราไม่พลาดคือ Lambo (Katekyo Hitman Reborn!) ตอนนั้นเองบอมก้อได้มาทักในแชท
และคุยกันไป...เรื่อยๆ จนมารู้สึกตัวว่าทั้ง 2 คนคุยกะซะยาว...
แต่กลับไม่รู้จักชื่อกันมันก้อแปลกๆ(ทำไปได้นะเรา... =w= lll ) เลยต่างคนต่างถามชื่อกัน...
พอเราบอกชื่อเรา บอมก่อรู้สึกว่ามันคุ้นๆ พอบอมบอกชื่อบอมมาเราก้อคุ้นๆ =w= lll
จนกระทั่งต่างคนก้อจำได้ว่า เราไปทักบอมและเปิดฉากคุยกันโดยการที่ให้บอมเปนประธานคลับแรมโบ้...
ก้อเลยให้เค้ามาสมัครเปนสมาชิกของคลับแรมโบ้ โดยจะให้เปนมือซ้าย...
(ตอนนั้นทำได้ทุกอย่างเพื่อคลับ มาคิดไปๆมาๆก้อน่าอายแฮะเอาตำแหน่งมือซ้ายมาอ้าง... =//= lll)
ก้อคุยกะบอมเบอร์คุงไปเรื่อยๆ ในเอม...เออ บอมก้อดีเลยแฮะ ไม่เสียใจที่ให้เปนมือซ้ายของคลับเรา...=w=
พอหลายวันไปเรื่อยๆ ก้อมีนมาสมัครคลับ จนทุกคนรวมตัวกันได้ 49 คนในตอนนี้ เราได้มาระลึกความหลัง
เรารู้สึกดีใจมาก ที่ได้มาอยู่ที่นี่ บนจุดนี้...
ถ้าทุกคนไม่ช่วยเรา คลับเราก้อคงจะเปนคลับร้างไปแล้ว โดยเฉพาะ...
ถ้าเราไม่เจอบอร์ดเก่าของเต๋า ในตอนนั้น เราก้อคงไม่มามีความสุขแบบนี้ และคง...อยู่คนเดวไม่มีใคร...
ขอขอบคุนทู๊กกกกกกกกกกกกกกคน!!! ที่ช่วยเหลือเราตลอด...ขอขอบคุนจากใจจริง...!!! ><~
ถ้าไม่มีทุกคนที่เปนสมาชิกของคลับเรา คลับเราก้อไม่มีสมาชิกเยอะแบบนี้...
กว่าจะมาเปนประธานในคลับแรมโบ้ได้ก้อผ่านไรมาเยอะแยะเหมือนกันมีทั้ง เคยพลาดมาก่อนเอย...
วันนี้เราจะมาเปิดใจคุยกะสมาชิกทุกคน ที่เราแคร์มากที่สุด...
.
.
.
ตอนนั้นที่เราเริมเล่นเน็ตแบบจิงๆจังๆแบบครั้งแรกเมื่อตอน ม.1 อายุ 12 ปี
เราได้เข้าไปในบอร์ดๆนึงโดยบังเอิญ...
ที่บังเอิญเพราะว่าเราเข้ามาในกลูเกิลเพราะมาเกบรูปรีบอร์น แต่ความที่อยากจะรู้ไปหมดซะทุกอย่าง...
ก้อเลยได้เข้าไปสมัครในนั้น...ซักระยะหนึ่ง...เล่นได้เรื่อยๆ ไปแบบเรื่อยเปื่อย แต่ก้อคอยศึกษาอยู่ตลอด
เกี่ยวกับบอร์ดเพื่อจะได้ชำนาญและไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องอยากรู้ มารู้ตอนนี้ก้อคือ เราชอบอร์ดการเข้าเวบ
และชอบการมีเพื่อนมากที่สุด ด้วยประการนึงก้อคือ ความที่อยากที่จะรู้ไปหมด ตามภาษาคนที่พึ่งเที่ยวในโลกเน็ต
จนมีการสมัครประธานคลับขึ้น เราก้ออยากเปนด้วยความที่เราอยากลองก้อเลยลองเปนดู...
แต่ก้อไม่ชำนาญพอเลยโดนแอดมินมาเตือน เราอ่าน และคิดว่า...
นี่เค้าด่าเราหรือเตือนกันแน่??! เพราะคำพูดที่ใช้มาดูสุภาพแต่แฝงด้วยคำที่ทำให้เรารู้สึกเจบไปต่างๆนาๆ ...
และก้อเลยตอบโต้เค้าไป ไปๆมาๆ เราก้อเลยตัดสินใจออกจากบอร์ดไปเอง... จนกระทั่ง...
ไปเจอแบนเอร์บอร์ดโปรโมทบอร์ดนึง เราก้อเลยลองเชื่ดู และท้าเลยว่า...
"ถ้าหนูไม่สมควรที่จะเล่นเน็ต ไม่สมควรที่จะมามาเที่ยวในโลกเน็ตเพื่อหาโลกส่วนตัว ขอให้หนูโดนแบบตอนนั้น
อีกที ถ้าสมควรขอให้เวบมาสเตอร์มาเปนเพื่อนสนิท..." แล้วเราก้อได้สมัครไป...
you know?? My member ทุกคน รู้มั้ยว่าบอร์ดนั้นเปนของใคร?? ใครเปนเวบมาสบอร์ดนั้น...??
คนที่เปนเวบมาสเตอร์ของบอร์ดที่เราเข้ามาก้อคือ เต๋า เวบมาสเตอร์คนในปัจจุบันของบอร์ดเรานี่แหละ...!!!
ไม่นานนักเราก้อเริ่มคุยและก้อรู้จักกัน ตอนนั้นถึงเราจะอยู่กันนิดเดว...แต่เราก้อเหมือนครอบครัวใหญ่...
มีเรื่องให้คุยกันตลอด หัวเราะตลอด...ตอนนั้นเท่าที่เราจำได้ก้อมี เต๋า เฟริส์ บอม เรา เมย์ ...
ไม่นานก้อมีคนนึงที่ตอนนี้เราแคร์มากที่สุด มีไรก้อปรึกษาตลอด แม้กระทั่งเราอดทนความทุกข์ไม่ไหว...
จนร้องไห้ออกมา เค้าเปนคนให้กำลังใจเรา คนคนนั้น คือ เนส หรือที่เราเรียกว่าอาป๊า [>>>sister<<<]
ที่เรียกว่าอาป๊าเพราะเค้าแซวเราว่า "ลูกชิ้นเนื้อวัว" เพราะเราตอนนั้นคลั่งแรมโบ้ซะจนเรียกตัวเองบางครั้ง
ว่าแรมโบ้...ตอนนั้นเราก้อรู้สึกอบอุ่นมากขึ้น รู้สึกดีกับอาป๊ามากๆ จนต้องตามไปเม้นท์ข้อความเกือบทั้งหมด
ได้ระยะนึง วันที่แชทเงียบฉี่ ไม่มีใครเข้ามา ในตอนนั้น เราได้รู้จักคนนึง...ซึ่งปัจจุบันเค้าคือประธานคลับสึนะ
ใช่...ใช่แล้ว เค้าคือ พี่พลอย ที่เราดันไปเรียกให้อายุมันเพิ่ม โดยใช้คำว่า "พี่" นำหน้า...
ตั้งแต่เจอครั้งแรก...ที่รู้จักเพราะพี่พลอยเค้าอยากได้วองโกเล่ริงค์ เราเลยบอกว่าเด๋วจะส่งไปให้มั้ย???
แต่ต้องดูก่อนว่ามันมีอีกป่าว?? เท่าที่เหนเซ็ตที่เราซื้อมามีแค่อันเดว...
มันคือ วองโกเล่ริงค์ที่มีครบทุกวงมีเข็มขัดรูปของแต่ละธาตุ แบบเปนเซ็ต ราคา 500 บาทที่เราซื้อมา
วันรุ่งขึ้น เราไปดูให้ แต่กลับไม่มี รู้สึกเสียดายนิดๆ แต่ไม่มีก้อคือไม่มี...
ถึงตอนนั้นก้อมีพี่ต้าและก้าวเข้ามาเพิ่มขึ้น...
แต่เราก้อยังคุยกันเหมือนเดิม ตอนนั้นรู้สึกดีมากๆ ถึงคนจะน้อย แต่เราก้อมีความสุข...
แต่ความสุขก้อจบลง เมื่อเต๋าปิดบอร์ดเก่าลงแล้ว เราไม่ค่อยดีใจเลย ...
ตอนนั้นรู้ว่าคนอื่นเข้าไปเล่นบอร์ดที่เปิดใหม่หมดแล้ว แต่เราไม่ยอมไป...
มาลองคิดอีกที...เราก้อต้องลองเปิดใจ เผื่อมันจะทำให้ดีขึ้น...
เลยมาสมัครบอร์ดนี้ บอร์ดที่เต๋าเปิดมาใหม่ เรารู้สึกว่าคนเยอะกว่าเดิมและก้อดีใจมากๆที่ทุกคนอยู่ครบ...
พอลองมาคุยกะอาป๊าเรื่องคิดถึงบอร์ดเก่าเรา อาป๊าก้อบอกว่า "เราต้องเปิดใจเพื่อเปิดเพื่อนใหม่เข้ามา"
ใช่ เราเชื่อแบบนั้นจึงตัดใจได้และมาเล่นบอร์ดนี้ทุกวัน ทุกวัน... พอเราเริ่มทำลายเซนได้คล่อง
เพราะดูคนอื่นมาก่อนและคิดว่าขั้นตอนต้องเปนแบบนี้ๆ เต๋าก้อไปขอให้เราเปนประธานคลับแรมโบ้นี้...
เราก้อไม่ยอมและปฏิเสธไป...เราเลยไปขอให้คนที่ใส่แบนเนอร์บอร์ดที่เราเข้าไปตอนนั้นบอร์ดเก่าแก่
ที่เราไปตอบโต้แอดมินนั้น คนนั้นก้อคือ ตำแหน่งปัจจุบันมือซ้ายของคลับเรา บอม หรือที่เราเรียกว่าบอมเบอร์คุง
เราไม่อยากรับตำแหน่งประธานคลับจึงไปขอให้บอมเปนแทน แต่ก้อปฏิเสธมาเลยได้มาเปนประธานคลับแรมโบ้
เพราะไอ้ความตื้อของ My Webmaster ของเรา ก้อเลยเปนก้อได้... = = lll
พอมาใหม่ๆ ก้อบ่นไปบ่นมา เพราะไม่ค่อยอยากเปนเท่าไหร่ เหตุเพราะกลัวพลาดเหมือนบอร์ดนั้นอีก...
แต่ทุกอย่างก้อไปอย่างราบรื่รจนกระทั่งมีการเลือกรองประธานคลับเรา เพราะกิจกรรมการเลือกรองประธานคลับ
เราเลยรู้จักคนนึงที่เราคิดว่ามีส่วนที่เหมือนกันก้อคือ ประธานคลับพรีโม่ จูน...
เราได้จูนช่วยหลายอย่าง เราไม่เคยรู้สึกเปนมิตร แม้เพื่อที่โรงเรียนที่ใกล้ๆกันเราก้อไม่เคย...
ตอนนั้นและตลอดมาตอนนี้เราภวานาว่าอยากจะให้คลับเรามีคนเยอะๆ รุ่งๆ แต่ไม่ถึงกับแซงคนอื่นไป...
เวลาผ่านไปซัก 3 เดือน เราได้มารู้จักบอมแบบจิงๆ จะๆ ก้อในเฟส...ตอนที่เรากำลังไปกดถูกใจเพจ
เปนเพจที่เราไม่พลาดคือ Lambo (Katekyo Hitman Reborn!) ตอนนั้นเองบอมก้อได้มาทักในแชท
และคุยกันไป...เรื่อยๆ จนมารู้สึกตัวว่าทั้ง 2 คนคุยกะซะยาว...
แต่กลับไม่รู้จักชื่อกันมันก้อแปลกๆ(ทำไปได้นะเรา... =w= lll ) เลยต่างคนต่างถามชื่อกัน...
พอเราบอกชื่อเรา บอมก่อรู้สึกว่ามันคุ้นๆ พอบอมบอกชื่อบอมมาเราก้อคุ้นๆ =w= lll
จนกระทั่งต่างคนก้อจำได้ว่า เราไปทักบอมและเปิดฉากคุยกันโดยการที่ให้บอมเปนประธานคลับแรมโบ้...
ก้อเลยให้เค้ามาสมัครเปนสมาชิกของคลับแรมโบ้ โดยจะให้เปนมือซ้าย...
(ตอนนั้นทำได้ทุกอย่างเพื่อคลับ มาคิดไปๆมาๆก้อน่าอายแฮะเอาตำแหน่งมือซ้ายมาอ้าง... =//= lll)
ก้อคุยกะบอมเบอร์คุงไปเรื่อยๆ ในเอม...เออ บอมก้อดีเลยแฮะ ไม่เสียใจที่ให้เปนมือซ้ายของคลับเรา...=w=
พอหลายวันไปเรื่อยๆ ก้อมีนมาสมัครคลับ จนทุกคนรวมตัวกันได้ 49 คนในตอนนี้ เราได้มาระลึกความหลัง
เรารู้สึกดีใจมาก ที่ได้มาอยู่ที่นี่ บนจุดนี้...
ถ้าทุกคนไม่ช่วยเรา คลับเราก้อคงจะเปนคลับร้างไปแล้ว โดยเฉพาะ...
ถ้าเราไม่เจอบอร์ดเก่าของเต๋า ในตอนนั้น เราก้อคงไม่มามีความสุขแบบนี้ และคง...อยู่คนเดวไม่มีใคร...
ขอขอบคุนทู๊กกกกกกกกกกกกกกคน!!! ที่ช่วยเหลือเราตลอด...ขอขอบคุนจากใจจริง...!!! ><~
ขอบคุน ขอบใจ ขอบพระทัย Thank you!!! >_^
