Mafia of reborn9th Chepter9
ที่นี่ที่ไหน
...ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ
เสียงเพลงประสานเสียงที่ดังรอบๆตัวผมช่างไพเราะจัง จริงซิผมตายแล้วไม่ใช่หรอ โลกหลังความตายมันเป็นแบบนี้เองหรอ แสงแดดนวลตา บรรยกาศที่รู้สึกสบายแบบนี้
ผมมองร่างกายที่โปร่งแสงของตัวเองแล้วเริ่มเดินไปตามเส้นทางสีขาวที่ทอดยาวไกลออกไป
‘ท่านต้องเลือก’เสียงใสๆหนึ่งดังขึ้น ผมหันไปมองรอบๆแต่ก็ไม่พบใคร สงสัยหูฝาดหล่ะมั้ง
‘ท่านไม่ได้หูฝาด เพียงแต่ข้าไม่มีตัวตน ข้าคือผู้ตัดสินของท่าน’
‘ผู้ตัดสินของผมงั้นหรอ?’ผมถามออกไปหวังจะให้เสียงใสๆนั่นตอบกลับมา และมันก็เป็นย่างที่ผมหวังไว้
‘ใช่แล้ว ผู้ตัดสินชีวิต ท่านต้องเลือก’
‘เลือกอะไร’
‘ประตูของท่าน จงเลือกเพียงแค่หนึ่งบาน ตัวของท่านจะเป็นผู้ตัดสินเอง’ประตูหรอ? แต่ที่นี่ไม่มีประตูซักบาน
‘จ้างให้ เขาก็ไม่มีวันเจอประตูแห่งโชคชะตาหรอกน่า ฮ๊าๆๆ’เสียงใสๆอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นแทรกพร้อมกับเสียงหัวเราะแหลมสูง
‘ผู้ตัดสินแห่งชีวิต ท่านมาทำอะไรที่นี่ มันเป็นหน้าที่ของข้านะ’เสียงใสๆของสิ่งที่พูดกับผมครั้งแรงทักท้วงขึ้น
‘ข้ารักเจ้าหรอกน่า ถึงมาที่นี่ วิญญาณดวงนี้ยังไม่หมดเคราะห์กรรม เขายังกรรมอีกมากที่จะต้องชำระ ฮ๊าๆๆ’ดูเหมือนผู้ตัดสินแห่งชีวิตกำลังพูดถึงผม
‘นั่นคือความจริง?’
‘คือความจริงของจ้าวแห่งความตาย ข้าไม่ได้เท็จ เจ้าไปกับข้าเถอะ ทิ้งเขาไว้ที่นี่’
‘ดวงวิญญาณของข้า ข้าเสียใจจริงๆที่ไม่สามารถพาเจ้าไปไตรภูมิโลกได้ เคราะห์กรรมของเจ้ายังมีอีกมากนะ โปรดเมตตาและอภัยแก่ข้าด้วย ขอให้ท่านโชคดี เทพเจ้าแห่งความตายจะต้องเมตตาแก่ท่าน’เสียงใสๆนั่นพูดอะไร ทำไมผมถึงไม่เข้าใจเลยซักนิด
‘เดี๋ยวก่อน ในตอนนี้ผมจะต้องทำยังไงหล่ะ จะให้ผมอยู่ที่นี่อีกต่อไปหรอ’เกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงอยู่กับความว่างเปล่า ตรงข้างหน้าผมมีลูกไฟลูกเล็กๆ 5 ดวงกำลังลอยอยู่ สี่ลูกแรกเป็นสีขาวสวางไสวกับลูกไฟอีกลูกที่อยู่หลังสุดเป็นสีดำแต่กลับมีออร่าอะไรบางอย่างแผ่ออกมา
‘ดิน’
‘น้ำ’
‘ลม’
‘ไฟ’
‘...’ดวงไฟทั้ง 4 ลอยวนไปรอบๆตัวผม จากนั้นพวกมันก็ค่อยๆรวมกันเป็นดวงไฟดวงหนึ่ง ก่อนที่ดวงไฟลูกนั้นจะกลายเป็นออร่าสีขาวขนาดใหญ่ คล้ายกับกระจก เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ผมเดินข้าไปใกล้มัน ผมยื่นมือเข้าไปสัมผัสแสงนั่น มีอะไรบางอย่างที่ให้ความรู้สึกแปลกๆ ผมชักมือออกแล้วหันไปมองด้านหลัง ลูกไฟสีดำดวงนสุดท้ายลอยนิ่งบนอากาศอย่างโดดเดี่ยว ถ้าเกิดมันมีตาผมก็คงเข้าใจว่ามันกำลังจ้องผมอยู่ ผมค่อยๆหันหลังกลับไปที่แสงสว่างนั่นอีกครั้ง ภาพของเนสค่อยๆปรากฏขึ้น ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นภาพจูน โอปอล์และเปลี่ยนเป็นภาพต้า ภาพพี่พลอยและพี่ดรีม และสุดท้ายคือภาพเจนที่ยืนส่งยิ้มให้ผมแล้วส่งมือมาให้ ผมจะต้องกลับไป ผมยังตายไม่ได้เพื่อครอบครัวของ ผมมองภาพของเจนนิ่งก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปสู่แสงสว่างนั้น...
ติ๊ด
ติ๊ด
ติ๊ด
ติ๊ด...ติ๊ด..
“คุณหมอคะ คนไข้หัวใจเต้นเป็นปกติแล้วค่ะ!”
‘ ...5 ปีต่อมา.... ’
เอ้อ ..ดีใจจังเลยที่ได้พบพวกคุณอีกครั้ง ฉัน เนส พวกคุณลืมฉันไปหรือยัง ตอนนี้Reborn9th อยู่อย่างสงบแล้วหล่ะ หลังจากในวันนั้นที่พี่เต๋าหัวใจหยุดเต้นแล้วกลับมาฟื้นใหม่ โอ้ตายแล้วฟื้นมันไม่น่าเป็นไปได้เลย แต่ไอ้พี่เต๋ามันทำได้ เหลือเชื่อที่สุด หมอบอกว่าเป็นเพราะปฏิกิริยาอะไรบางอย่างที่เรียกว่าอาการหัวใจหยุดเต้นชั่วคราว บลาๆๆ พอมันฟื้นขึ้นมาชางแก๊งทุกคนก็ฉลองกันปุ๊งป๊าง พอฉันถามอาการก็เอาแต่ยิ้มแถมกอดฉันแน่นแทบหายใจไม่ออก พอคิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาเลย ทำไมไม่ตายไปเลยนะอุตส่าเสียน้ำตาไปให้ตั้งเยอะ เดี๋ยวต้องรียกเก็บเงินค่าร้องไห้(ไว้ซึ่งความงกเช่นเดิม)
“แม่เนสฮับ ช่วยผมด้วย”เด็กผู้ชายตัวเล็กผู้มี นัยน์ตาสีดำกลมโตวิ่งมากอดฉันก่อนที่จะร้องไห้งอแง ฉันเองก็เลยจัดการกอดปลอบไปให้ อั่นแน่! สงสัยอ่าซิเด็กคนนี้เป็นใคร ลูกของฉันเองค่ะ ..ล้อเล่นอ่า 5 ปีผ่านไปแล้วฉันยังไม่มีแฟนเช่นเดิม ส่วนเด็กคนนี้ลูกของพี่เต๋ากับพี่เจนค่ะ โห่ฮิ๊วๆๆ
ก็คือหลังจากที่พี่เต๋าตาย พอมันฟื้นขึ้นมาก็สารภาพรักกับเจนทันที ซึ่งเจนเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ สามวันหลังจากนั้นพี่เต๋ากับเจนก็แต่งงานกัน ก่อนจะเกิดฉากNC 20+ ขึ้น แปดเดือนครึ่งหลังจากวันนั้นเด็กคนนี้ก็เกิดขึ้น เจนเต็มใจตั้งชื่อให้เขาว่า
“น้องฮีโร่ ร้องไห้ทำไม ใครแกล้งคะเนี่ย บอกมาม๊าซิ”
“ยูโนว์ครับ ยูโนว์แกล้งผมอ่า แงๆ”
“อ่าว! ยูโนว์อีกแล้วหรอคะ เขาแกล้งอะไรฮีโร่อีกหล่ะ”
“ยูโนว์ ยูโนว์เค้าจะจุ๊บแกล้งผมอ่ะครับแม่เนส ฮือ..”
“ห๊า!?”ยูโนว์ที่ฮีโร่พูดถึงคือเด็กผู้ชายอีกคนผู้มีใบหน้าคมและเขี้ยวเล็กที่ข้างแก้ม เขาคือลูกพี่ต้ากับหมออั้มเค้กค่ะ อ่าทำเอาสาวๆใจสลายไปเยอะเลยพี่ต้า เพราะหลังจากที่พี่เต๋าปั๊มน้องฮีโร่ออกมา น้องยูโนว์ก็ตามออกมาติดๆในเวลาไล่เลี่ยกัน
อันที่จริงไมแปลกหรอกที่เด็กๆจะชอบวิ่งหอมแก้มกัน แต่มันน่าตกใจเพราะเด็กทั้งสองคนเป็นเด็กผู้ชายเหมือนกันนี่ซิน่า
“ฮีโร่ ห้ามร้องไห้นะ!”เสียงเล็กๆพร้อมกับยูโยนว์วิ่งออกมาจากมุมหนึ่งของบ้าน พอฮีโร่เห็น เขาก็เข้ามาหลบข้างหลังฉันทันที ยูโนว์พยายามเข้ามาจับตัวเขา ฉันถึงได้แต่ยืนนิ่งๆคอยบังฮีโร่เอาไว้ มองไปทางขวามือเด็กผู้ชายอีก 2 คนกำลังนั่งเล่นจิ๊กซอกับโอปอล์กันอยู่ นั่นคือน้องจุนกับน้องปาร์ค ลูกของพี่ดรีมกับพี่พลอยอ่ะ น้องจุนเป็นลูกของพี่ดรีมส่วนน้องปาร์คเป็นลูกของพี่พลอยเด็กสองตนนี้เขากันได้ดี เลยไม่ค่อยมีปัญหากันเท้าไหร่ เพราะน้องปาร์คจะคอยทำตามน้องจุนเสมอ
“ปาร์ค นายห้ามเล่นนะ!”
“ทำไมหล่ะจุน ทำไมผมถึงเล่นไม่ได้”
“เพราะว่านายเป็นภรรยาฉันน่ะซินาย ไก่”
“จุนครับ พี่ปาร์คเขาเป็นพี่ชายหนูนะ ไม่ใช่ภรรยา”โอปอล์พูดแล้วยิ้มขำๆ แต่เด็กสองคนก็ไม่สนเลยซักนิด
“อ่าก็ได้โลมา”
“ใครให้นายเรียกฉันว่าโลมา ห้ามเรียกนะ เข้าใจไหมนายไก่”
“อ๊า!!!”
“อ่าปาร์ค อย่าร้องไห้นะครับ ถ้าร้องเดี๋ยวพี่ตายซะตรงนี้แน่ๆ ฮือ”อาเมนเถอะโอปอล์ เพราะปาร์คชอบร้องเสียงดัง
หันกลับมาข้างหน้าฉันบ้าง เด็กผู้ชายผู้มีใบหน้าน่ารักและปากสีแดงสดคนนี้ชื่อน้องมินมิน ลูกคนที่สองของเจนและพี่เต๋า เป็นเด็กผู้ชายอีกแล้วครับท่าน ในบรรดาเด็กทั้ง 5 คน ฉันสนิทกับมินมินที่สุด เพราะเขาติดฉันมากที่สุด
“เนส ทำไมถึงไปยุ่งกับพี่ฮีโร่กับพี่ยูโนว์ ทำไมไม่รักผมแล้วหรอ ?”
“รักซิจ๊ะ รักมินมินมากที่สุดเลยครับ”ฉันพูดพร้อมกับเดินเข้าไปอุ้มมินมินขึ้น เพราะเขาทำท่าจะร้องไห้ โดยลืมไปว่าเป็นที่บังตัวอยู่ ฮีโร่ถึงถูกยูโนว์จับจนได้ ผลสรุปได้ออกมาดังนี้ ฮีโร่ร้องเสียงดัง ยูโนว์หัวเราะ จุนจังตะโกน ปาร์คกรี๊ดไม่เลิก มินมินร้องไห้ พอดังพร้อมๆกันแล้วเหมือนกับวงดนตรีประสานเสียงที่ทำให้ฉันอกแตกตาย พ่อแม่มันไปไหน ออกไปสวีทกันไม่ยอมกลับบ้านน่ะหา แบบนี้มันต้องเก็บเงินหนักๆ!!
“ป๊าครับ ช่วยผมด้วยครับ ปวดหูที่สุดเล๊ย!”
ผมลุกขึ้นจากเตียงเมื่อควานหาร่างที่นอนกอดเมื่อคืนไม่พบ พอมองออกไปที่หน้าต่างถึงได้เห็นหญิงสาวร่างบางที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เธอมองดวงจันทร์กลมโตที่ส่องสว่างอย่างเหม่อลอย เส้นผมยาวสีดำสะบัดไปตามแรงลม ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอแล้วโอบกอดเธอจากด้านหลัง แล้วยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างๆหูของเธอ
“เธอมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
“ฉันก็แค่คิดถึงฮีโร่กับมินมินน่ะ”
“อ่า พวกเขาไม่เป็นไรหรอก ยัยเนสดูแลพวกเขาไม่ห่าง วันนี้เรามาเดตกันนะ เธอไม่ชอบมันหรอ”นานๆทีผมจะหาเวลาหยุดมาพักผ่อนต่างอากาศบ้าง ผมก็เลยชวนเจนออกมาเที่ยวทะเลด้วยกัน
“อ่า ชอบซิคะ ทะเลที่นี่สวยมากๆเลย”
“นั้นก็ดีแล้วหล่ะ”ผมตอบเธอไปแล้วกดจมูกบนแก้มนุ่มนั่นเบาๆ คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าถึงับเขิน เลยตีไหล่เข้ามาให้ผมที
“ฉวยโอกาศเป็นที่สุด”
“มากับฉันแล้วน่ะ คิดถึงฉันบ้างซิ คิดถึงลูกอย่างเดียวเลย”
“โอ้โห คนอะไรหึงลูกตัวเอง ฉันก็รักคุณนะคะ คุณสามี”เจนยิ้มหวานมาให้พร้อมกับบิดแก้มผมเหมือนเด็กๆ ทุกทีเลยซินะชอบคิดว่าผมเป็นเด็กอยู่เรื่อยตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว ก้าวไม่ได้มาราวีผมอีกตั้งแต่เจนไปประกันตัวเขาออกมา ผู้หญิงคนนี้อ่อนโยนและเข้มแข็ง เธอเหมาะที่จะยืนอยู่ข้างกายของผม ผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไป
...คุณเชื่อในพรมลิขิตไหม
...คนที่ไม่น่าจะรู้จักกันได้
...คนที่อยู่ไกลแสนไกล
...คนที่แตกต่างกัน ...แต่สามารถเข้ามาเปิดใจยอมรับหัวใจซึ่งกันและกัน
...เพราะคือคนที่ใช่ที่สุด ...และไม่มีใครมาทดแทนได้
... คนที่รักหมดหัวใจ ผู้หญิงคนนี้ที่ยืนอยู่ข้างๆผม
“นี่! ตั้งแต่คบกันมาน่ะ คุณไม่เคยบอกรักฉันเลยนะ บอกกับฉันหน่อยซิ”เจนพูดออดอ้อนผม ผมได้แต่ส่งยิ้มไปให้เธอ แล้วอุ้มเธอขึ้น เจนร้องโวยวายบอกให้ผมปล่อยเธอลงแต่ผมก็ไม่ยอมปล่อย
“เต๋า เลิกเล่นแบบนี้เถอะ ว๊าย”ผมค่อยวางเธอลงบนเตียงแล้วล้มตัวนอนลงข้าง ปัดผมตรงนั้นออกไปจากดวงหนาหวาน ก่อนที่จะมอบความอ่อนหวานให้กับเธอ พายุรักโหมกระหน่ำอีกครั้ง ผมถอนริมฝีปากออกมาเล่ยเอ่ยต่อ
“ฉันพูดไม่เก่ง แต่จะบอกเธอด้วยการกระทำนะ”
NC20+ ...น้องฮีโร่กับน้องมินมินจะมีโอกาศได้น้องอีกคน เย้ๆ Happy But not Endding
‘กริ๊ง กริ๊งงงงงงงง’ เสียงโทรศัพท์ดังโหยหวน ผมหันไปมองมันอย่างอารมณ์เสีย
“ไปรับเถอะค่ะ สงสัยเป็นงานด่วน”เจนบอก ผมเลยหันไปหอมมัดจำเธอ ก่อนที่จะลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปรับโทรศัพท์ มาร ความสุขซะจริงๆ
‘กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง’
::Nes Call U:: ยัยเนสโทรมานี่นา
ติ๊ด!
(พี่ชาย!!! แย่แล้ว)
“อะไรของเธออีกหล่ะยัยเนส โทรมาไม่ดูเวลานี่มันจะตีสามแล้วนะ คนจะ(ทำกิจกรรมตอน)นอน ถ้าเหตุผลไม่ดี ฉันจะเอาปืนไปยิงเธอ!”
(โอ๊ะ! ดูพูดกับน้องเข้า คราวนี้เรื่องใหญ่จริง มินมิน!...มินเค้า)
“ทำไมมินทำไม?!”ผมถามอย่างร้อนลน เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายคนเล็กของผม
(มินมินเค้าตัดเล็บเข้าเนื้อตัวเองอ่า ตอนนี้เลือดไหลร้องไห้ใหญ่เลย)
“ยัยน้องบ้า! ก็เอาผ้าพันซิเว้ย เธอโดนฆ่าแน่”
(โห่ พี่รีบกลับมาซักทีเด้ ฉันกับโอปอล์จะหูแตกอยู่แล้วนะ ติ๊ด!)ผมรีบกดวางสายทันที ฝากไว้หน่อยก็ไม่ได้ นี่ยังไม่ถึงอาทิตย์เลยโวยวายอีกแล้ว ผมเดินกลับมาที่เตียงอย่างหงุดหงิด
“เนสโทรมาแกล้งอีกแล้วหรอคะ”
“อืม แต่ช่างมัน เรามาต่อกันเถอะ”
“บ้าหรอ ไม่เอาแล้ว!”เจนโวยวายหน้าแดงแล้วผลักผมให้ห่างจากเธอ แต่ยังไม่ทันไรโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นอีกแล้ว ใครโทรมาอีกวะเนี่ย
::OPOR CALL U::
โอปอล์โทรมา อืม ขยันโทรมาจริงๆมีอะไรกันนักกันหนาเนี่ย พอผมกดรับโทรศัพท์เสียงปรายสายก็ดังเข้ามาอย่างร้อนลน
(พี่เต๋าครับ แย่แล้วครับ!)
“เกิดอะไรขึ้นอีกหล่ะ”
(น้องฮีโร่ถูกจับตัวไปครับ)
“ว่ายังไงนะ!”
(ผมส่งคนให้ไปค้นหาแล้วครับ แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครมาเลย พี่จูนบอกว่าเครื่องส่งสัญญาณของฮีโร่ถูกถอดออก ไม่สามารถหาสัญญาณได้เลย จะทำยังไงดีครับ พี่เต๋า ..ฮัลโหลพี่เต๋าครับ ได้ยินหรือเปล่า ฮัลโหล....)
....ฮีโร่....!!!
MOONLIGHTY SAY:แอบสร้างภาคต่อไว้นิดหน่อยเผื่อได้ทำ เรื่องนี้จบแล้วนะครับผม ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนิยายสั่วๆของผมตลอดมาก สุดท้ายรักคนอ่านมากที่สุดเลย
ตอนนี้แอบรักพวกลูกๆของพี่เต๋าอยู่เลยอ่า กรี๊ดกร๊าด >0<
ปล.ไว้คราวหน้าจะเอารูปพี่เต๋าเจน อั้มเค้ก พี่พลอย พี่ดรีมมาให้ดูนะครับผม ^___^
ที่นี่ที่ไหน
...ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ
เสียงเพลงประสานเสียงที่ดังรอบๆตัวผมช่างไพเราะจัง จริงซิผมตายแล้วไม่ใช่หรอ โลกหลังความตายมันเป็นแบบนี้เองหรอ แสงแดดนวลตา บรรยกาศที่รู้สึกสบายแบบนี้
ผมมองร่างกายที่โปร่งแสงของตัวเองแล้วเริ่มเดินไปตามเส้นทางสีขาวที่ทอดยาวไกลออกไป
‘ท่านต้องเลือก’เสียงใสๆหนึ่งดังขึ้น ผมหันไปมองรอบๆแต่ก็ไม่พบใคร สงสัยหูฝาดหล่ะมั้ง
‘ท่านไม่ได้หูฝาด เพียงแต่ข้าไม่มีตัวตน ข้าคือผู้ตัดสินของท่าน’
‘ผู้ตัดสินของผมงั้นหรอ?’ผมถามออกไปหวังจะให้เสียงใสๆนั่นตอบกลับมา และมันก็เป็นย่างที่ผมหวังไว้
‘ใช่แล้ว ผู้ตัดสินชีวิต ท่านต้องเลือก’
‘เลือกอะไร’
‘ประตูของท่าน จงเลือกเพียงแค่หนึ่งบาน ตัวของท่านจะเป็นผู้ตัดสินเอง’ประตูหรอ? แต่ที่นี่ไม่มีประตูซักบาน
‘จ้างให้ เขาก็ไม่มีวันเจอประตูแห่งโชคชะตาหรอกน่า ฮ๊าๆๆ’เสียงใสๆอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นแทรกพร้อมกับเสียงหัวเราะแหลมสูง
‘ผู้ตัดสินแห่งชีวิต ท่านมาทำอะไรที่นี่ มันเป็นหน้าที่ของข้านะ’เสียงใสๆของสิ่งที่พูดกับผมครั้งแรงทักท้วงขึ้น
‘ข้ารักเจ้าหรอกน่า ถึงมาที่นี่ วิญญาณดวงนี้ยังไม่หมดเคราะห์กรรม เขายังกรรมอีกมากที่จะต้องชำระ ฮ๊าๆๆ’ดูเหมือนผู้ตัดสินแห่งชีวิตกำลังพูดถึงผม
‘นั่นคือความจริง?’
‘คือความจริงของจ้าวแห่งความตาย ข้าไม่ได้เท็จ เจ้าไปกับข้าเถอะ ทิ้งเขาไว้ที่นี่’
‘ดวงวิญญาณของข้า ข้าเสียใจจริงๆที่ไม่สามารถพาเจ้าไปไตรภูมิโลกได้ เคราะห์กรรมของเจ้ายังมีอีกมากนะ โปรดเมตตาและอภัยแก่ข้าด้วย ขอให้ท่านโชคดี เทพเจ้าแห่งความตายจะต้องเมตตาแก่ท่าน’เสียงใสๆนั่นพูดอะไร ทำไมผมถึงไม่เข้าใจเลยซักนิด
‘เดี๋ยวก่อน ในตอนนี้ผมจะต้องทำยังไงหล่ะ จะให้ผมอยู่ที่นี่อีกต่อไปหรอ’เกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงอยู่กับความว่างเปล่า ตรงข้างหน้าผมมีลูกไฟลูกเล็กๆ 5 ดวงกำลังลอยอยู่ สี่ลูกแรกเป็นสีขาวสวางไสวกับลูกไฟอีกลูกที่อยู่หลังสุดเป็นสีดำแต่กลับมีออร่าอะไรบางอย่างแผ่ออกมา
‘ดิน’
‘น้ำ’
‘ลม’
‘ไฟ’
‘...’ดวงไฟทั้ง 4 ลอยวนไปรอบๆตัวผม จากนั้นพวกมันก็ค่อยๆรวมกันเป็นดวงไฟดวงหนึ่ง ก่อนที่ดวงไฟลูกนั้นจะกลายเป็นออร่าสีขาวขนาดใหญ่ คล้ายกับกระจก เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ผมเดินข้าไปใกล้มัน ผมยื่นมือเข้าไปสัมผัสแสงนั่น มีอะไรบางอย่างที่ให้ความรู้สึกแปลกๆ ผมชักมือออกแล้วหันไปมองด้านหลัง ลูกไฟสีดำดวงนสุดท้ายลอยนิ่งบนอากาศอย่างโดดเดี่ยว ถ้าเกิดมันมีตาผมก็คงเข้าใจว่ามันกำลังจ้องผมอยู่ ผมค่อยๆหันหลังกลับไปที่แสงสว่างนั่นอีกครั้ง ภาพของเนสค่อยๆปรากฏขึ้น ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นภาพจูน โอปอล์และเปลี่ยนเป็นภาพต้า ภาพพี่พลอยและพี่ดรีม และสุดท้ายคือภาพเจนที่ยืนส่งยิ้มให้ผมแล้วส่งมือมาให้ ผมจะต้องกลับไป ผมยังตายไม่ได้เพื่อครอบครัวของ ผมมองภาพของเจนนิ่งก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปสู่แสงสว่างนั้น...
ติ๊ด
ติ๊ด
ติ๊ด
ติ๊ด...ติ๊ด..
“คุณหมอคะ คนไข้หัวใจเต้นเป็นปกติแล้วค่ะ!”
‘ ...5 ปีต่อมา.... ’
เอ้อ ..ดีใจจังเลยที่ได้พบพวกคุณอีกครั้ง ฉัน เนส พวกคุณลืมฉันไปหรือยัง ตอนนี้Reborn9th อยู่อย่างสงบแล้วหล่ะ หลังจากในวันนั้นที่พี่เต๋าหัวใจหยุดเต้นแล้วกลับมาฟื้นใหม่ โอ้ตายแล้วฟื้นมันไม่น่าเป็นไปได้เลย แต่ไอ้พี่เต๋ามันทำได้ เหลือเชื่อที่สุด หมอบอกว่าเป็นเพราะปฏิกิริยาอะไรบางอย่างที่เรียกว่าอาการหัวใจหยุดเต้นชั่วคราว บลาๆๆ พอมันฟื้นขึ้นมาชางแก๊งทุกคนก็ฉลองกันปุ๊งป๊าง พอฉันถามอาการก็เอาแต่ยิ้มแถมกอดฉันแน่นแทบหายใจไม่ออก พอคิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาเลย ทำไมไม่ตายไปเลยนะอุตส่าเสียน้ำตาไปให้ตั้งเยอะ เดี๋ยวต้องรียกเก็บเงินค่าร้องไห้(ไว้ซึ่งความงกเช่นเดิม)
“แม่เนสฮับ ช่วยผมด้วย”เด็กผู้ชายตัวเล็กผู้มี นัยน์ตาสีดำกลมโตวิ่งมากอดฉันก่อนที่จะร้องไห้งอแง ฉันเองก็เลยจัดการกอดปลอบไปให้ อั่นแน่! สงสัยอ่าซิเด็กคนนี้เป็นใคร ลูกของฉันเองค่ะ ..ล้อเล่นอ่า 5 ปีผ่านไปแล้วฉันยังไม่มีแฟนเช่นเดิม ส่วนเด็กคนนี้ลูกของพี่เต๋ากับพี่เจนค่ะ โห่ฮิ๊วๆๆ
ก็คือหลังจากที่พี่เต๋าตาย พอมันฟื้นขึ้นมาก็สารภาพรักกับเจนทันที ซึ่งเจนเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ สามวันหลังจากนั้นพี่เต๋ากับเจนก็แต่งงานกัน ก่อนจะเกิดฉากNC 20+ ขึ้น แปดเดือนครึ่งหลังจากวันนั้นเด็กคนนี้ก็เกิดขึ้น เจนเต็มใจตั้งชื่อให้เขาว่า
“น้องฮีโร่ ร้องไห้ทำไม ใครแกล้งคะเนี่ย บอกมาม๊าซิ”
“ยูโนว์ครับ ยูโนว์แกล้งผมอ่า แงๆ”
“อ่าว! ยูโนว์อีกแล้วหรอคะ เขาแกล้งอะไรฮีโร่อีกหล่ะ”
“ยูโนว์ ยูโนว์เค้าจะจุ๊บแกล้งผมอ่ะครับแม่เนส ฮือ..”
“ห๊า!?”ยูโนว์ที่ฮีโร่พูดถึงคือเด็กผู้ชายอีกคนผู้มีใบหน้าคมและเขี้ยวเล็กที่ข้างแก้ม เขาคือลูกพี่ต้ากับหมออั้มเค้กค่ะ อ่าทำเอาสาวๆใจสลายไปเยอะเลยพี่ต้า เพราะหลังจากที่พี่เต๋าปั๊มน้องฮีโร่ออกมา น้องยูโนว์ก็ตามออกมาติดๆในเวลาไล่เลี่ยกัน
อันที่จริงไมแปลกหรอกที่เด็กๆจะชอบวิ่งหอมแก้มกัน แต่มันน่าตกใจเพราะเด็กทั้งสองคนเป็นเด็กผู้ชายเหมือนกันนี่ซิน่า
“ฮีโร่ ห้ามร้องไห้นะ!”เสียงเล็กๆพร้อมกับยูโยนว์วิ่งออกมาจากมุมหนึ่งของบ้าน พอฮีโร่เห็น เขาก็เข้ามาหลบข้างหลังฉันทันที ยูโนว์พยายามเข้ามาจับตัวเขา ฉันถึงได้แต่ยืนนิ่งๆคอยบังฮีโร่เอาไว้ มองไปทางขวามือเด็กผู้ชายอีก 2 คนกำลังนั่งเล่นจิ๊กซอกับโอปอล์กันอยู่ นั่นคือน้องจุนกับน้องปาร์ค ลูกของพี่ดรีมกับพี่พลอยอ่ะ น้องจุนเป็นลูกของพี่ดรีมส่วนน้องปาร์คเป็นลูกของพี่พลอยเด็กสองตนนี้เขากันได้ดี เลยไม่ค่อยมีปัญหากันเท้าไหร่ เพราะน้องปาร์คจะคอยทำตามน้องจุนเสมอ
“ปาร์ค นายห้ามเล่นนะ!”
“ทำไมหล่ะจุน ทำไมผมถึงเล่นไม่ได้”
“เพราะว่านายเป็นภรรยาฉันน่ะซินาย ไก่”
“จุนครับ พี่ปาร์คเขาเป็นพี่ชายหนูนะ ไม่ใช่ภรรยา”โอปอล์พูดแล้วยิ้มขำๆ แต่เด็กสองคนก็ไม่สนเลยซักนิด
“อ่าก็ได้โลมา”
“ใครให้นายเรียกฉันว่าโลมา ห้ามเรียกนะ เข้าใจไหมนายไก่”
“อ๊า!!!”
“อ่าปาร์ค อย่าร้องไห้นะครับ ถ้าร้องเดี๋ยวพี่ตายซะตรงนี้แน่ๆ ฮือ”อาเมนเถอะโอปอล์ เพราะปาร์คชอบร้องเสียงดัง
หันกลับมาข้างหน้าฉันบ้าง เด็กผู้ชายผู้มีใบหน้าน่ารักและปากสีแดงสดคนนี้ชื่อน้องมินมิน ลูกคนที่สองของเจนและพี่เต๋า เป็นเด็กผู้ชายอีกแล้วครับท่าน ในบรรดาเด็กทั้ง 5 คน ฉันสนิทกับมินมินที่สุด เพราะเขาติดฉันมากที่สุด
“เนส ทำไมถึงไปยุ่งกับพี่ฮีโร่กับพี่ยูโนว์ ทำไมไม่รักผมแล้วหรอ ?”
“รักซิจ๊ะ รักมินมินมากที่สุดเลยครับ”ฉันพูดพร้อมกับเดินเข้าไปอุ้มมินมินขึ้น เพราะเขาทำท่าจะร้องไห้ โดยลืมไปว่าเป็นที่บังตัวอยู่ ฮีโร่ถึงถูกยูโนว์จับจนได้ ผลสรุปได้ออกมาดังนี้ ฮีโร่ร้องเสียงดัง ยูโนว์หัวเราะ จุนจังตะโกน ปาร์คกรี๊ดไม่เลิก มินมินร้องไห้ พอดังพร้อมๆกันแล้วเหมือนกับวงดนตรีประสานเสียงที่ทำให้ฉันอกแตกตาย พ่อแม่มันไปไหน ออกไปสวีทกันไม่ยอมกลับบ้านน่ะหา แบบนี้มันต้องเก็บเงินหนักๆ!!
“ป๊าครับ ช่วยผมด้วยครับ ปวดหูที่สุดเล๊ย!”
ผมลุกขึ้นจากเตียงเมื่อควานหาร่างที่นอนกอดเมื่อคืนไม่พบ พอมองออกไปที่หน้าต่างถึงได้เห็นหญิงสาวร่างบางที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เธอมองดวงจันทร์กลมโตที่ส่องสว่างอย่างเหม่อลอย เส้นผมยาวสีดำสะบัดไปตามแรงลม ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอแล้วโอบกอดเธอจากด้านหลัง แล้วยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างๆหูของเธอ
“เธอมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
“ฉันก็แค่คิดถึงฮีโร่กับมินมินน่ะ”
“อ่า พวกเขาไม่เป็นไรหรอก ยัยเนสดูแลพวกเขาไม่ห่าง วันนี้เรามาเดตกันนะ เธอไม่ชอบมันหรอ”นานๆทีผมจะหาเวลาหยุดมาพักผ่อนต่างอากาศบ้าง ผมก็เลยชวนเจนออกมาเที่ยวทะเลด้วยกัน
“อ่า ชอบซิคะ ทะเลที่นี่สวยมากๆเลย”
“นั้นก็ดีแล้วหล่ะ”ผมตอบเธอไปแล้วกดจมูกบนแก้มนุ่มนั่นเบาๆ คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าถึงับเขิน เลยตีไหล่เข้ามาให้ผมที
“ฉวยโอกาศเป็นที่สุด”
“มากับฉันแล้วน่ะ คิดถึงฉันบ้างซิ คิดถึงลูกอย่างเดียวเลย”
“โอ้โห คนอะไรหึงลูกตัวเอง ฉันก็รักคุณนะคะ คุณสามี”เจนยิ้มหวานมาให้พร้อมกับบิดแก้มผมเหมือนเด็กๆ ทุกทีเลยซินะชอบคิดว่าผมเป็นเด็กอยู่เรื่อยตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว ก้าวไม่ได้มาราวีผมอีกตั้งแต่เจนไปประกันตัวเขาออกมา ผู้หญิงคนนี้อ่อนโยนและเข้มแข็ง เธอเหมาะที่จะยืนอยู่ข้างกายของผม ผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไป
...คุณเชื่อในพรมลิขิตไหม
...คนที่ไม่น่าจะรู้จักกันได้
...คนที่อยู่ไกลแสนไกล
...คนที่แตกต่างกัน ...แต่สามารถเข้ามาเปิดใจยอมรับหัวใจซึ่งกันและกัน
...เพราะคือคนที่ใช่ที่สุด ...และไม่มีใครมาทดแทนได้
... คนที่รักหมดหัวใจ ผู้หญิงคนนี้ที่ยืนอยู่ข้างๆผม
“นี่! ตั้งแต่คบกันมาน่ะ คุณไม่เคยบอกรักฉันเลยนะ บอกกับฉันหน่อยซิ”เจนพูดออดอ้อนผม ผมได้แต่ส่งยิ้มไปให้เธอ แล้วอุ้มเธอขึ้น เจนร้องโวยวายบอกให้ผมปล่อยเธอลงแต่ผมก็ไม่ยอมปล่อย
“เต๋า เลิกเล่นแบบนี้เถอะ ว๊าย”ผมค่อยวางเธอลงบนเตียงแล้วล้มตัวนอนลงข้าง ปัดผมตรงนั้นออกไปจากดวงหนาหวาน ก่อนที่จะมอบความอ่อนหวานให้กับเธอ พายุรักโหมกระหน่ำอีกครั้ง ผมถอนริมฝีปากออกมาเล่ยเอ่ยต่อ
“ฉันพูดไม่เก่ง แต่จะบอกเธอด้วยการกระทำนะ”
NC20+ ...น้องฮีโร่กับน้องมินมินจะมีโอกาศได้น้องอีกคน เย้ๆ Happy But not Endding
‘กริ๊ง กริ๊งงงงงงงง’ เสียงโทรศัพท์ดังโหยหวน ผมหันไปมองมันอย่างอารมณ์เสีย
“ไปรับเถอะค่ะ สงสัยเป็นงานด่วน”เจนบอก ผมเลยหันไปหอมมัดจำเธอ ก่อนที่จะลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปรับโทรศัพท์ มาร ความสุขซะจริงๆ
‘กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง’
::Nes Call U:: ยัยเนสโทรมานี่นา
ติ๊ด!
(พี่ชาย!!! แย่แล้ว)
“อะไรของเธออีกหล่ะยัยเนส โทรมาไม่ดูเวลานี่มันจะตีสามแล้วนะ คนจะ(ทำกิจกรรมตอน)นอน ถ้าเหตุผลไม่ดี ฉันจะเอาปืนไปยิงเธอ!”
(โอ๊ะ! ดูพูดกับน้องเข้า คราวนี้เรื่องใหญ่จริง มินมิน!...มินเค้า)
“ทำไมมินทำไม?!”ผมถามอย่างร้อนลน เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายคนเล็กของผม
(มินมินเค้าตัดเล็บเข้าเนื้อตัวเองอ่า ตอนนี้เลือดไหลร้องไห้ใหญ่เลย)
“ยัยน้องบ้า! ก็เอาผ้าพันซิเว้ย เธอโดนฆ่าแน่”
(โห่ พี่รีบกลับมาซักทีเด้ ฉันกับโอปอล์จะหูแตกอยู่แล้วนะ ติ๊ด!)ผมรีบกดวางสายทันที ฝากไว้หน่อยก็ไม่ได้ นี่ยังไม่ถึงอาทิตย์เลยโวยวายอีกแล้ว ผมเดินกลับมาที่เตียงอย่างหงุดหงิด
“เนสโทรมาแกล้งอีกแล้วหรอคะ”
“อืม แต่ช่างมัน เรามาต่อกันเถอะ”
“บ้าหรอ ไม่เอาแล้ว!”เจนโวยวายหน้าแดงแล้วผลักผมให้ห่างจากเธอ แต่ยังไม่ทันไรโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นอีกแล้ว ใครโทรมาอีกวะเนี่ย
::OPOR CALL U::
โอปอล์โทรมา อืม ขยันโทรมาจริงๆมีอะไรกันนักกันหนาเนี่ย พอผมกดรับโทรศัพท์เสียงปรายสายก็ดังเข้ามาอย่างร้อนลน
(พี่เต๋าครับ แย่แล้วครับ!)
“เกิดอะไรขึ้นอีกหล่ะ”
(น้องฮีโร่ถูกจับตัวไปครับ)
“ว่ายังไงนะ!”
(ผมส่งคนให้ไปค้นหาแล้วครับ แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครมาเลย พี่จูนบอกว่าเครื่องส่งสัญญาณของฮีโร่ถูกถอดออก ไม่สามารถหาสัญญาณได้เลย จะทำยังไงดีครับ พี่เต๋า ..ฮัลโหลพี่เต๋าครับ ได้ยินหรือเปล่า ฮัลโหล....)
....ฮีโร่....!!!
MOONLIGHTY SAY:แอบสร้างภาคต่อไว้นิดหน่อยเผื่อได้ทำ เรื่องนี้จบแล้วนะครับผม ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนิยายสั่วๆของผมตลอดมาก สุดท้ายรักคนอ่านมากที่สุดเลย
ตอนนี้แอบรักพวกลูกๆของพี่เต๋าอยู่เลยอ่า กรี๊ดกร๊าด >0<
ปล.ไว้คราวหน้าจะเอารูปพี่เต๋าเจน อั้มเค้ก พี่พลอย พี่ดรีมมาให้ดูนะครับผม ^___^