Mafia of Reborn9th มาเฟียร้ายป่วนโลก Chepter4

Mafia of Reborn9th มาเฟียร้ายป่วนโลก Chepter4
[Special Chepter Nesตอนพิเศษของเนส]
ณ สนามบินสุวรรณภูมิแห่งประเทศไทย

เฟี้ยววววว...!! ในตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินกับโอปอล์ เหตุที่ฉันมาอยู่ที่นี่เพราะต้องมาต้อนรับอาจารย์ของพี่เต๋า 2 คน ที่บอกว่าอาจารย์ของพี่เต๋า ก็เพราะว่าคน 2 คนนี้เป็นครูสอนพี่เต๋าก่อนที่พี่เขาจะได้รับตำหน่งบอสของ Reborn9th น่ะซิ แต่ฉันก็รอมาสองชั่วโมงแล้ว ยังไม่เห็นอาจารย์เลย ในเมื่อยังไม่มาแบบนี้ฉันก็ขอนินทาอาจารย์สาวทั้ง 2 ท่านให้ฟังดีกว่า เริ่มจากท่านแรก ‘พี่ดรีม’ เธออายุมากกว่าพี่เต๋าแค่นิดเดียว เป็นคนที่ชำนาญเรื่องการใช้อาวุธ ถึงแม้ว่าเธอจะบ้าแฟชั่นจนได้ชื่อเป็นเจ้าแม่ดีไซต์ก็ตาม แต่ถ้าได้จับอาวุธเมื่อไหร่ ผีนักเลงเข้าสิงทันที เพราะเหตุนี้ป๊ะป๋าพ่อของเราจึงวางใจเธอ ส่วนคนที่สอง เธอชื่อ ‘พี่พลอย’ เธอค่อนข้างจะมีโลกส่วนตัวสูง ไม่สูงธรรมดา สูงมากๆ จนไม่มีใครสามารถคาดเดาในตัวเธอได้เลย แต่ทั้งๆที่พี่เขามีโลกส่วนตัวสูงพี่เขากลับชำนาญเรื่องการวางแผนสุดโหด ป๊ะป๋าของพวกเราจึงวางใจเธอ แต่หลังจากที่พี่เต๋าได้เป็นบอสมาเฟียเต็มตัว พี่พลอยกับพี่ดรีมก็จับมือกันบินไปเที่ยวอเมริกาและอยู่ที่นั่น แต่เมื่อไม่กี่นาที่เขากริ๊งๆมาบอกฉันว่า ‘จะมาเที่ยวไทย’ เพราะเหตุนี้ฉันจึงมายืนขาแข็งคอยมองเครื่องบินอยู่ที่สนามบินยังไงหล่ะ

“ป๊าครับ ลองโทรหาพี่ดรีมกับพี่พลอยซิครับ”โอปอล์บอกกับฉัน ดูท่าทางเธอก็คงจะปวดขาไม่แพ้ฉันเลย ฉันหยิบโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดออกมา ก่อนที่จะจิ้มเบอร์พี่ดรีมแล้วโทรออก แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากปลายสาย

“ป๊าโทรไม่ติดอ่ะครับ พี่ดรีมไม่ยอมรับสายเลย”

“เฮ้อ... ผมง่วงแล้วนะครับป๊า เรามากันตั้งแต่ตอนเที่ยงคืน นี่มันตีสามแล้วนะ พี่เขาคงเปลี่ยนไฟท์เที่ยวบินละมั้งครับ เรากลับกันเถอะ”โอปอล์บอกฉันอ้าปากหาววอดๆโดยไม่แกล้งใจคนรอบข้าวก่อนที่จะดึงตัวฉันให้เธอตามเธอไป

“ พลั่ก!! โอ๊ย!”มีใครบางคนวิ่งชนฉัน แรงกระแทกนั้นทำให้ฉันล้มไปนั่งกับพื้น โอปอล์รีบหมุนตัวกลับมาดูฉันทันที แล้วพยุงฉันขึ้น แล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ป๊าครับ เป็นอะไรหรือเปล่า”

“อ่า.. ป๊าไม่เป็นไรครับ แต่เขารีบร้อนอะไรกันนะ”ฉันว่าแล้วมองไปรอบๆก็เห็นกลุ่มคนมากมายถือกล้องของพวกเขาแล้ววิ่งไปทางหนึ่ง ฉันมองพวกเขาอย่างสงสัย

“ป๊าดูนั่นซิครับ”ฉันมองไปตามที่โอปอล์ชี้นิ้ว กี่จะอ้าปากค้างอย่างตกใจ จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไรหล่ะ ในตอนนี้สนามบินกลายเป็นสถานที่โชว์แฟชั่นขนาดเล็กซะแล้ว ตรงทางเดินนั่นมีผู้หญิงคนหนึ่งแต่งชุดสีดำประกาย แว่นตาขอบเพชรของเธอโดดเด่นพอๆกับริมฝีปากที่เขียนด้วยลิบสติกสีแดงสด แขนซ๊ายของเธอคล้องกระเป๋าแบรนเนมสีดำที่ปักลายอย่างงดงาม และสุดท้ายผู้หญิงคนนั้นก็คือ ..

“ผู้หญิงคนนั้น พี่ดรีมไม่ใช่หรือครับป๊า?”ฉันอยากจะตอบโอปอล์ไปว่าใช่ แต่ตอนนี้แค่ขยัยตัวฉันยังทำไม่ได้เลย พี่ดรีมดึงแว่นตาลงเธอขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจคนที่ถ่ายรูปเธอนัก ดูเหมือนจะรำคาญเสียด้วยซ้ำ เธอมองซ๊ายมองขวาจนกระทั่งเห็นฉันที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ พี่ดรีมดูดีใจมากที่เห็นฉันเธอวิ่งออกมาจากกลุ่มคนที่ถ่ายรูปเพื่อมาหาฉัน แต่ฉันช็อคมากที่เห็นเธอ และในตอนนี้พี่ดรีมยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว

“ไงเนส พอโตแล้วเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ แต่แก้มย้วยเหมือนเดิม คิดถึงจัง”พี่ดรีมดึงแก้มฉันสองสามที่แล้วสวมกอดฉันแน่นเหมือนเราพลัดพรากจากกันมา 10 ปี

“โถ่ พี่ครับกอดแต่ป๊าเนส ไม่กอดผมมั่งเลย”โอปอล์พูดเหมือนน้อยใจ พี่ดรีมยิ้มขำแล้วสวมกอดโอปอล์แน่นไม่แพ้ฉัน ในตอนนี้ฉันเริ่มจะตั้งสติได้ก็เอ่ยปากถามทันที

“แล้วพี่พลอยหล่ะ ไม่ได้มาด้วยกันหรอ”

“มาด้วยกันซิ นั่นไงข้างหลังเธอ”

“อ๊ะ!!!” จริงๆด้วยพี่พลอยยืนอยู่ข้างหลังฉัน แต่ว่าทำไมฉันไม่รู้ตัวเลยหล่ะ

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเนส”พี่พลอยพูดเสียงนิ่งๆทักฉัน พอมีพี่พลอยมายืนอยู่ตรงนี้ฉันรู้สึกว่าบรรยากาศมันอึมครึมกว่าปกติเสียเหลือเกิน

แชะ แชะ แชะ!!! ทันใดนั้นแสงไฟสว่างจ้าก็สาดใส่ตาฉันเต็มๆ พอคิดจะลืมฉันก็ลืมไม่ได้ เพราะแสงไฟจ้าๆนั่นสว่างวาบเข้าตาฉันไม่ยอมหยุด แล้วก็เริ่มรู้สึกอึกอัดขึ้นเรื่อยๆ จากเหตุการณ์นี้ฉันรู้แลวว่าตัวเองกำลังโดนคนเบียด

“เรดี้ครับ นี่คือครอบครัวของเรดี้หรอครับ”

“เรดี้คะ คุณมีญาติอยู่ที่ประเทศไทยด้วยหรือคะ”

“เรดี้คะ คุณจะดีไซต์เสื้อผ้าชุดใหม่เมื่อไหร่คะ”

“เรดี้ คุณมาประเทศไทยเพื่อมาหาแฟนหนุ่มอย่างที่มีคนปล่อยข่าวจริงไหมครับ”เสียงคนพูดแข่งกันใส่หูฉัน เรดี้ เรดี้ๆๆๆ...บลาๆๆ ถ้าฉันไม่ออกไปจากตรงนี้ คงได้ตายก่อนแน่ๆ และพระเจ้าก็เข้าข้างฉันเมื่อเสียงนิ่งๆของพี่พลอยดังขึ้น จะเรียกว่าดังก็ไม่ใช่เพราะพี่พลอยพูดแบบนิ่งๆแต่ทุกคนกลับตั้งใจฟัง

“ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ แต่ว่าเรดี้เหนื่อยมามากพอแล้ว ขอทางให้เรดี้ด้วยนะคะ แล้วก็คำถามฉันจะช่วยตอบเอง สองคนนี้ที่อยู่กับเราเป็นญาติคนสนิทที่เมืองไทยของเรดี้เอง ตอนนี้ต้องขอให้พวกคุณหยุดกดชัตเตอร์ เพราะเด็กคนนี้ป่วย แสงจากชัตเตอร์ของพวกคุณทำให้เธอรู้สึกแย่ ขอทางด้วยค่ะ”จบประโยคนิ่งๆของพี่พลอยผู้คนทั้งหลายก็สลายม็อบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลย ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นแสงชัตเตอร์ยังคอยตามมาหรอกหลอนอยู่เลยให้ตายซิ

“เป็นอะไรมากไหมเนส”

“ปวดตานิดหน่อยน่ะพี่ กลับบ้านกันเถอะ”ฉันพูดแล้วเดินนำหน้าอย่างเพลียๆ ให้ตายซิพี่เต๋าไม่รับผิดชอบเลย กลับบ้านไปจะต้องขอค่าจ้างอีก 2000 คอยดูเหอะ(ไม่วายไถตังค์พี่)
ตีสามกว่าๆแล้ว ฉันจะต้องรีบพาพี่ดรีมกับพี่พลอยและโอปอล์กลับไปถึงบ้านให้เร็วที่สุด ระหว่างทางนั้นก็พูดคุยตลอดเวลา มันเป็นเรื่องปกติถ้าผู้หญิงหลายคนมาอยู่ด้วยกันแล้วจะต้องมีเรื่องเมาท์แตก โดยคนที่ออกปากถามโน่นนี่ก็ไม่พ้นโอปอล์ เพราะเธอสงสัยไปเสียทุกเรื่อง พี่ดรีมยังพูดเก่งเหมือนเดิม ไปอยู่อเมริกาแค่ 3 ปี พี่เขาบอกว่าตัวเองเป็นดีไซต์เนอร์ให้กับบริษัทแห่งหนึ่ง อยู่อเมริกาก็สบายดี ส่วนพี่พลอยรายนั้นนั่งมองเสาไฟที่อยู่ข้างทาง พอถามว่าทำอะไร ก็ตอบว่ากำลังนับเสาไฟอยู่ ...แต่ละคน

“แล้วทำไมเต๋ามันไม่มารับพี่เองหล่ะ ใช้น้องเนสแบบนี้ได้ยังไง เดี๋ยวกลับไปถึงนะพี่จะเอาค้อนทุบหัวมันซักสองสามที”

“ไม่มีอะไรมากหรอครับพี่ดรีม พี่เต๋าเขาแค่รู้สึกไม่ดี เห็นบอกแบบนี้นะครับ”โอปอล์ตอบแทนฉัน

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”

“ก็ช่วงนี้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นน่ะครับ ปัญหาภายในแก๊งยังไม่พอ ปัญหาข้างนอกก็วุ่นวาย รู้สึกพี่เต๋าจะชอบสาวคนหนึ่งเข้านะคะ”

“โอ้โห ไอ้ลูกเสือไฟแรงชะมัดเพิ่ง 20 จะหาแฟนแล้วหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ”พี่ดรีมหัวเราะแล้วตบมืออย่างชอบใจ

“พี่ดรีม อายุ 20 นี่ก็ถือว่าโตแล้วนะคะ ถ้าพี่บอกว่าพี่เต๋ายังเด็กแล้วฉันไม่ทารกเลยหรอ?”

“ไม่หรอกๆ อย่างเนสเนี่ยวัยรุ่น แต่ที่พี่บอกว่าเต๋าเป็นเด็กก็เพราะว่า ส่วนใหญ่มาเฟียจะเริ่มมีความรักก็ตอนที่อายุ 30 ขึ้น”

“30 !! นั่นไม่แก่ไปหรอ”ฉันกับโอปอล์ถามประสานเสียงกันอย่างตกใจ

“ฮ่าๆ เด็กหนอเด็ก ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย 30 เนี่ยวัยที่สุดยอดมาดเลยนะ เพราะนอกจากจะหล่อคม รวย โหด โฉด ชั่ว แล้วก็ยังเก่งน่ะ มันเร้าใจกว่าเป็นไหนๆ อย่างพี่ถ้าเลือกสามีก็ขอแบบนี้ดีกว่า ฮ่าๆ”หล่อ โฉด ชั่ว นั้นพี่เต๋าคงไม่ติดหล่ะ แต่จะว่าไปแล้วหล่อ โฉด ชั่ว จะไปหาจากไหนได้อีกหล่ะ น่าสนใจแหะ
[END SPECIAL CHEPTER NES]
[CHEPTER TAO OF MAFIA REBORN9TH]
เวลา04:13 ตีสี่สิบสามนาที...
ผมค่อยๆเดินออกมาจากห้องเก็บของ ในมือมีเลื่อยไฟฟ้าอยู่ในมือ ซึ่งในตอนนี้มันส่งเสียงคลื่อๆบอกให้ผมรู้ว่า มันพร้อมที่จะรับใช้ผมแล้ว ผมเดินตรงไปข้างหน้า แต่แล้วเครื่องส่งสัญญาณก็เตือนผมว่าข้างหน้ามีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว ผมรีบหลบหลังเสาแล้วชะโงกหน้าออกไปดู
พระเจ้า! ซอมบี้ที่ผมไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน รูปร่างน่าเกลียดมากๆ พุงพลุ้ยมักลากซุงไม้อันใหญ่ ที่คาดว่าถ้าผมเดินเข้าไปใกล้มันอีกนิด มันต้องเอาไม้ฟาดหัวผมแบะแน่ๆ

กรั่น กรั่น....! แค่เสียงคำรามของมันก็เรียกให้ผมใจเต้นซะแล้ว ผมค่อยๆขยับไปข้างหลังมันโดยไม่ให้มันรู้ตัว พร้อมกับซุ่ม
รอจังหวะที่จะเอาเลื่อยขนาดใหญ่ไปเจาะกะโหลกมัน แค่คิดถึงเลือดที่จะสาดใส่ร่างผม ผมก็มีความสุขแล้ว

กรั่น กรั่น กรั่น...!!! จังหวะนี้แหละ ผมรีบวิ่งหลบจากสถานที่กำบังแล้วกระโดดเข้ามันแล้วจ่อเลื่อยไปที่เนื้อของซอมบี้ตัวนั้น เป็นอย่างที่ผมคาดไว้เลื่อยทำการได้อย่างดีมันตัดชิ้นส่วนอวัยวะที่เน่าเฟะของซอมบี้ตัวนั้นขาด ส่วนซอมบี้ตัวนั้นก็ร้องครางอย่างโหยหวนแล้วมองผมอย่างอาฆาต มืออีกข้างที่เหลือของมันฉวยล่างผมขึ้นจากพื้นทันที แต่ผมไม่ได้ยอมแพ้กดปลายมืดที่เปื้อนเลือดและน้ำหนองไปที่กระโหลกของมัน จุดแข็งของซอมบี้ตัวนี้คือร่างกายที่ใหญ่ยักษ์และจุดอ่อนของมันก็คือร่างกายที่ใหญ่ยักษ์เช่นกัน เมื่อไม่สามารถรับน้ำหนักตัวเองได้อีก มันก็ล้มลงกับพื้นพร้อมกับจบชีวิตที่น่าอนาถที่ปลายรองเท้าหนังของผม

ยะฮ๊าฮ่า! ยะฮะฮ๊า! ร่างของผมถูกดึงจากพื้นอีกครั้ง ตัวที่ดึงคือซอมบี้อีกตัวหนึ่ง ตัวสูงประมาณแค่เอวผมแต่มีปีกกรงเล็บเหมือนปีศาจ แต่ก็แรงเยอะใช่เล่นถึงได้ดึงผมจนตัวลอยขนาดนี้ ผมทิ้งเลื่อยและชักปืนที่แรงที่สุดออกมายิงที่ตัวมัน แต่ว่าไม่ได้ผลเลย เพราะไม่ว่าผมจะยิงยังไงมันก็บินหลบทันทุกครั้ง

ยะฮ่าฮ่า!! แย่หล่ะ มันไม่ได้มีตัวเดียว มีอีก3 ตัว ซอมบี้ปีกปีศาจ 4 ตัวกำลังรายล้อมตัวผม ตัวหนึ่งกัดเข้าที่แขนจนปืนผมตกลงไปอีกตัวกัดที่ขา ส่วนตัวสุดท้ายถือหอกปลายแหลมหัวเราะเยาะผมอย่างสนุกสนาน แล้วรัวหอกนั่นเข้าที่หัวใจผมไม่หยุด ในที่สุดผมก็พ่ายแพ้มัน ...
!:Game Over:!

“เฮ้อ...”ผมถอนหายใจแล้วโยนจอยเกมลงพื้นอย่างหมดอารมณ์ ให้ตายซิ ผมอุตส่าห์ฆ่าไอ้ซอมบี้ตัวใหญ่นั่นได้แล้วแท้ๆ แต่ก็มาพลาดท่าให้กับซอมบี้ตัวเล็กที่ชอบหัวเราะเสียงน่ารำคาญซะได้ ใช่ คุณเดาไม่ผิดหรอก คืนนี้ผมยังไม่ได้นอนเลย ที่ผมไม่นอนไม่ใช่ผมอยากเล่นเกมหรอก แต่ผมแค่นอนไม่หลับ อยากจะหลับแต่มันหลับไม่ลงเนี่ยซิ

ผมเอนตัวลงนอนเตียงนุ่มโทนขาวดำ ตาลืมมองเพดานที่อยู่ด้านบนในหัวเบาโหวงตื้อไปซะหมด ผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วหล่ะครับ ในตอนที่เจนมี่บ้านผมจริงๆอย่างที่เธอว่า...
ก๊อง! ก๊อง! พอเสียงออดดังขึ้นผมเด้งตัวจากโซฟาแล้วรีบไปเปิดประตูบ้านทันที อย่างที่ผมนึกไว้ ผู้หญิงที่ยืนยิ้มมาให้ผมไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ‘เจน’ นั่นเอง ผมดีใจมากที่เธอมาบ้านผมจริงๆอย่างที่เธอบอกไว้

‘ไงเต๋า ทานอะไรหรือยัง’

‘ต้ากำลังทำอาหารอยู่น่ะ เอ่อ..เข้ามาก่อนซิ’เจนเดินเข้ามาช้าๆเธอนั่งลงบนโซฟาในห้องกลาง แล้วมองไปรอบๆก่อนที่จะเอ่ยถามผมอีกครั้ง

‘เนส โอปอล์ แล้วก็จูนไม่อยู่หรอ?’

‘จูนออกไปทำงานที่บริษัทน่ะ ส่วนเนสกับโอปอล์พาเจ้าชายไปเที่ยว บ้านนี้ก็เหลือต้ากับฉันแค่สองคนน่ะ’

‘งั้นหรอ อืม ที่ฉันมาวันนี้ก็เพื่อมาขอบคุณนายที่เมื่อวานนายช่วยฉันไว้ ถ้าไม่ได้นายป่านนี้ฉังคงได้ไปนอนโรงพยาบาลแน่ๆ’อย่างที่เธอว่า เพราะรถซาเล้งคันนั้นถึงมันจะไม่ใช่รถบรรทุกแต่มันก็ทำให้เธอบาดเจ็บได้ พอเจนพูดแบบนี้ผมก็ชักจะเริ่มเขินแล้วซิ ฮู่ว! อากาศร้อนจัง

‘อืม ไม่เป็นไรหรอก ดีแล้วที่เธอปลอดภัย’ผมพยายามพูดไม่ให้เสียงตัวเองสั่น เจนยิ้มกว้างมาให้ผม อ๊ะ! น่ารักชะมัด ไม่ไหว ขอตัวไปทำใจก่อนดีไหมเนี่ย

‘เอ่อ หิวน้ำใช่ไหม เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะ’ผมรีบบอกเจนแล้วชิ่งออกมาจากห้องกลางทันที อะไรมองผมแบบนั้น ผมเป็นมาเฟียอ้ะใช่ แต่ผมก็เป็นผู้ชายนะ เป็นผู้ชายธรรมดาที่เป็นมาเฟีย หล่อ โฉด ชั่ว แต่ผมก็เขินเป็นเหมือนผู้ชายทั่วๆไปนั่นแหละ พอถึงตู้เย็นผมก็หยิบเหยือกน้ำออกมาแล้วก็หยิบแก้วมาสองใบ อากาศมันร้อนชะมัด อยากจะเอาหัวเข้าไปแช่ในห้องฟรีซจริงๆ ผมเดินกลับมาที่ห้องนั่นเล่นอีกครั้ง แต่โซฟาตัวนั้นก็ไม่มีเงาของเจนแม้แต่นิดเดียว

‘อ่าว! ไปไหนวะนั่น’สงสัยเข้าห้องน้ำมั้ง ผมวางเหยือกน้ำไว้บนโต๊ะ ว่าจะเดินไปถามไอ้ต้าซักหน่อยว่ามันทำอาหารเสร็จหรือยัง ไม่ใช่อะไรหรอก ผมหิวอะ คิดแล้วก็เดินไปห้องครัว

‘ไอ้ต...’ผมชะงักปากทันทีที่เห็นว่าไอ้ต้าไม่ได้ทำอาหารอยู่คนเดียว เพราะข้างๆมันมีผู้หญิงอีกคนที่ใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูกำลังยืนหั่นผักอยู่

‘พี่ต้องหั่นอย่างนี้ค่ะ ถ้าพี่หั่นแบบนั้นผักจะไม่เท่ากัน เวลาผัดมันจะไม่สุก’

‘หรอ ..อืมไม่รูมาก่อนเลยนะ เพราะว่าทั้งบ้านผมก็มีหน้าที่ทำอาหารตลอดเลย ถึงจะมีเนสกับโอปอล์แต่สองคนนั้นไม่เคยจับของในครัวเลยซักนิด กินได้บ้างไม่ได้บ้างแต่เต๋ากับผมก็กินได้’

‘งั้นหรอคะ แย่หน่อยนะ พี่ไปเก็บของล้างเถอะค่ะ เดี๋ยวเรื่องทอดฉันจะทำให้เอง’

‘จะดีหรอ?’

‘ค่ะ เดี๋ยวมื้อนี้ฉันทำให้เอง พี่เก็บของเถอะค่ะ’เจนยิ้มหวานให้ไอ้ต้าแล้วก็ยกผักเตรียมผัดในกระทะ โห ..ทำไมพออยู่กับไอ้ต้าถึงเรียกมันว่าพี่หล่ะ ทั้งๆที่ผมก็อายุเท่าต้านะ! ไม่ได้การแล้วผมต้องทำอะไรซักอย่าง

‘อ่าว! เจน อยู่นี่เองหรอ ฉันก็นึกว่าเธอกลับไปแล้วซะอีก’ผมเดินทำหน้ามึนๆเข้าไปในครัว เจนสะดุ้งนิดหน่อยแล้วหันมาหัวเราะแหะๆให้ผม

‘อ่า ขอโทษที ก็พอดีจะเข้าห้องน้ำแหละแล้วผ่านมาเห็นพี่ต้ากำลังทำอาหารฉันก็เลยเข้ามาช่วย’แต่ห้องน้ำกับห้องครัวมันอยู่คนละด้านกันเลยนะ

‘ให้เจนช่วยเหอะไอ้เต๋า ไม่แน่นะเว้ย มื้อนี้มึงกินเข้าไปแล้วซึ้งจนน้ำตาไหล ฮ่าๆ’ต้าบอกกับผมแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

‘เออมาไอ้ต้า เดี๋ยวมึงเก็บของแล้วไปรอที่โต๊ะเลย วันนี้มีบอล เดี๋ยวกูจะล้างจานให้มึงเอง’

‘อ่าว! แล้วมึงไม่ดูหรอ มึงก็ชอบดูบอล อ๊ะ...’

‘เอาน่าๆมึงไปเหอะ ไม่เป็นไร วันนี้กูอยากทำอะไรให้มึงบ้าง’แล้วก็จะได้คุยกับเจนสองต่อสองบ้าง ประโยคหลังคิดในใจแล้วผมก็ดันตัวต้าออกจากห้องครัวไป

‘กับข้าวเสร็จแล้ว’เจนพูดพร้อมกับวางกับข้างลงบนโต๊ะ ผมก็เดินตามเธอไปติดๆ ไอ้ต้าลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมาดู แล้วร้องชมซะเว่อร์

‘โอ้โห น่ากินมาก ผมคิดว่ามันต้องอร่อยมากแน่ๆเลย’

‘ฮ่าๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ตอนเด็กๆเจนช่วยแม่ทำบ่อยๆ’

‘แต่ผมคงจะอยู่กินไม่ได้แล้วหล่ะ’

‘อ่าว ทำไมหล่ะคะ!’แล้วทำไมเจนถึงต้องร้องเสียดายขนาดนั้นด้วยหล่ะเนี่ย

‘จูนบอกว่าให้ไปหานะ สงสัยจะเรื่องงาน นั้นผมไปก่อนนะ ครั้งหน้าหวังว่าจะกินฝีมือเธอนะ’

‘ถ้าครั้งหน้าพี่อยู่บ้าน เจนจะทำให้กินอีกค่ะ นั้นเดินทางปลอดภยนะคะ’เจนพูดไอ้ต้าหันมายิ้มเล็กๆให้ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป ผมดึงเก้าอี้แล้วนั่งแผละลงไปอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก ทำไมรู้สึกว่าบรรยกาศเมื่อกี๊มันเป็นชมพูนะ
โอเค ผมยอมรับว่าอาหารที่เจนทำอร่อยมากๆ กินแล้วรู้สึกคิดถึงแม่ แต่ว่าเจนไม่ยอมพูดอะไรเลยซักคำ ก้มหน้าก้มตากินอาหารอย่างเดียวเลย

‘อะแฮ่ม ๆ อืม..บรรยกาศมันเงียบจัง’ผมเริ่มออกปากคุย

‘ที่จริงฉันก็ชอบนะทานข้าวไปคุยไป ‘

‘แต่ต้องระวังไม่ให้ข้าวกระเด็นออกจากปาก’

‘อ๊ะ ! ใช่เลย ‘โอ้จะว่ายังไงหล่ะบรรยกาศมาคุเริ่มจะดีแล้วใช่ไหมครับ

‘แล้วนายอยู่ที่นี่มานานแล้วหรอ ทำยังไงถึงได้รูมเมทมาได้หล่ะ นี่บ้านของนายไม่ใช่หรอ’

‘ต้ากับฉันเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็กแล้ว ก็เปรียบเสมือนพี่กับน้องนั่นแหละ’ผมว่า เจนวางจานข้าวลงแล้วถามต่อ ดวงตาเป็นประกาย

‘จริงอะ นายสนิทกับพี่ต้าขนาดนั้นเลยหรอ’

‘อืม ก็ใช่’

‘นั้นก็แปลว่านายก็ต้องรู้เรื่องพี่ต้าเยอะมากๆ’

‘ใช่ รู้เกือบหมด’นิสัยของไอ้ต้า อย่าให้ผมประจานเลย เดี๋ยวจะร้องไห้กันเป็นแถบๆแล้วเรื่องเพลงไม่เชื่อ

‘นั้นขอถามอะไรคำถามนึงซิ พี่ต้าเขามีแฟนหรือยัง’

แกร๊ง! ....เอ่อ ขอผมตั้งสติแปปนึงนะ เมื่อกี๊ผมทำช้อนร่วง และเหตุที่ผมทำช้อนร่วงเป็นเพราะว่าเจนถามว่าต้ามีแฟนหรือยัง อ๊ะ ถ้าผมเดาไม่ผิดเจนกำลังสนใจต้าใช่ไหม

‘เธอชอบไอ้ต้ามันหรอ’

‘จะบ้าหรอ! ..นายรู้ได้ยังไงอะ’ว่าแล้วเจนก็หน้าแดงแปร๊ด โอ้ไม่ ชีวิตผมพังทลายไปชั่วพริบตา ไม่จริง ผมฝันไปใช่ไหม หรือนี่คือนิยายของใคร ทำไมคนที่ผมชอบถึงไปชอบเพื่อนผม ผมฝันอยู่ ฝันอยู่แน่ๆผมเป็นพระเอกนะ นางเอกต้องชอบผมซิ โอเค หลับตา คำพูดเมื่อกี๊ผมแค่ฝันไป

‘เอ่อเจน เมื่อกี๊เธอว่ายังไงนะ บอกให้ชัดๆซิ’

‘อื้ม ก็ฉัน...ชอบพี่ต้าไง อ๊ะคนบ้า’

ปั้ก! แล้วแม่คุณจะเหวี่ยงช้อนหัวผมทำไมฟะ แรงไม่มีขาผมหมดแรงกะทันหัน อย่าจะเอาหน้าจุ่มผัดผัก ชัดเลย เจนชอบไอ้ต้า!! และผมก็นั่งกินเบียร์แทนแห้วก่อนที่จะมาเล่นเกม รู้สึกเศร้าอยากร้องไห้แต่น้ำตาไม่ยอมไหล อาการแบบนี้ผมจะไปอีกนานไหมครับ ฮือ...


MOONLIGHTY SAY:โอ้ส! สวัสดีครับทุกคน อ่านถึงตอนนี้แล้วอยากให้ทุกคนอยากรู้ว่าจะทำยังไงต่อไป เมื่อเต๋าชอบเจนแต่เจนไปชอบต้า แล้วทำไมคนเขียนเอาพี่ดรีมกับพี่พลอยโผล่มาแค่นี้ จะไม่มีฉากอื่นเลยหรอ ยังไงไม่รู้ก็ต้องติดตาม่อานเอง นิยายเรื่อนี้มีสิทธ์จบ8.9เปอร์เซ็นครับ วันนี้ก็เลยเอาพล็อตเรื่องมาให้ดูเพื่อยืนยันว่าผมสามารถแต่งจนจบได้ แถมด้วยภาพเจ้าชายอีกนิดนึง

[You must be registered and logged in to see this link.]


เต๋า>ผมรักเจนที่สุดเลย เจน< :นายเพ้ออะไรของนายอะ
ต้า>ผัดกระเพราไม่ใส่ใบกระเพราได้ม๊ะ เจน<อา ใจละลายๆหายไปกับเธอ
เต๋า>ไปตายซ๊าไอ้ต้า T^Tไอ้เพื่อนไม่รักดี แง่ง

ฮ่า ๆ ๆ ฉีก ลุก คุนพี่ ซะกระจาย เลยคั๊บ !!

^^"


รอตอน 5 นะงั๊บ !! เจ้าชาย น่ารัก งุงิ !! ><'

หนุกมากๆๆๆ เลยฮับ อาป๊าเนสของป๋ม!!! >w^~

โอ้โห พี่ต้าเสน่ห์แรงมากๆๆ +0+~

คราวนี้เต๋าลำบากละล่ะ ^_^ lll

ส่วน เจ้าชายนะฮับ...= =

ก้อยัง น่าร๊ากกกกกกกกกกก!! เหมือนเดิมเลยฮับ!!! >w<~

น่าลักขโมยด้วย...!!! =///=~

ทำไมถึุงทำกะผมได้

เต๋าถูกฉีกหน้าแตกกระจายเลย.............

รอดูตอนต่อไปจ้า ^^~

อ๊าย ที่คนชื่อ"พลอย" จะใช่เราป่าวน้อออ (เเอบอินไปด้วย อิอิอิ)

555+ หนุกๆๆๆ >w<
รอตอนที่5น๊าๆ