~::MØÑ€Ÿ::~
ชื่อเสียง&น้ำใจ
ทีอยู่
by Mafia of Reborn9th มาเฟียร้ายป่วนโลก Chepter6
[Nes Chepter special]
“พี่ดรีมคะ ฉันหนักมากเลยอ่า”ฉันบ่นอย่างอ่อนแรง เพราะในตอนนี้มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยถุงข้างละไม่ต่ำกว่าสิบไป ข้างๆฉันก็มีโอปอล์ที่ถือถุงไม่น้อยกว่าฉันเช่นกัน และคนที่เดินอยู่ตรงหน้าก็คือพี่ดรีมที่อุ้มเจ้าชายไว้แนบอก แล้วเดินอย่างเฉิดฉายอย่างไม่แคร์สายตาใคร ถ้าถามว่าวันนี้ฉันออกมาทำอะไร ฉันออกมาเป็นคนใช้ของพี่ดรีมน่ะซิ ฉันคงไม่ทำหรอก ถ้าค่าจ้างมันราคา 500 บาท
“เจ๊ดรีม ผมก็หนักเหมือนกันนะครับ”
“โฮะๆ ขอโทษทีนะจ๊ะ นั่นไงรถพี่จอดอยู่ตรงนั้น”พี่ดรีมชี้ไปที่อีกฟากของถนน ฉันกับโอปอล์ถึงถอนหาใจออกมา ถึงซะทีซิน่า ฉันปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมดแล้ว อยากกลับบ้านไปแช่น้ำกุหลาบในอ่างกุซซี่ ฉันจะเทฟองให้เต็มอ่างเลยให้ตายซิ สวรรค์ แต่เดี๋ยวก่อนนะ บ้านฉันไม่มีอ่างกุซซี่นี่นา มีแต่น้ำฝักบัวโฮก.. ไอ้เต๋าไอ้พี่ขี้งก
อะแอ๊ แอ๊ แอ๊ ...!(บอกฉันทีนี่คือเสียงสตาร์ทรถของเจ๊ดรีม)
10 นาทีผ่านไป รถของเจ๊ดรีมยังคงส่งเสียงน่ารำคาญให้ฉันได้ยิน แถมเราก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน
“เจ๊ รถเจ๊ตายแล้วหรอ”โอปอล์ถามขึ้นอย่างสงสัย ส่วนเจ๊ดรีมก็คงหงุดหงิดไม่แพ้ฉัน เธอเดินลงจากรถแล้วไปเปิดฝากระโปรงดู แล้วเบิกตากว้างอยางตกใจ
“คุณพระ คุณช่วย!”
“เกิดอะไรขึ้นครับเจ๊!?”
“หม้อน้ำฉัน หมาตัวไหนมันขโมยหม้อน้ำฉันไปฟระ! อย่าให้เจอตัวนะเว้ย แม่จะเอามีดอีโต้ตัดให้ตัวมันขาดเป็นชิ้นๆเลย ซับฟาย”
ปัง! เจ๊ดรีมกระแทกฝากระโปรงปิดอย่างอารมณ์เสีย แต่แล้วสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอถึงกับเดือดถึงขีดสุด
“ไอ้..!”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
“เอี้ยเอ๊ย! เอาหม้อน้ำไปไม่พอ มันเจาะยางรถของพี่ด้วย กรี๊ด มันเป็นใครคะ!! ”เจ๊ดรีมกระทืบเท้าเร่าๆอย่างหมดความอดทน ฉันเชื่อเลยว่าถ้ามีใครซักคนไปกวนเธอตอนนี้หล่ะก็ เละแน่ๆ
ในขณะที่พี่ดรีมกำลังหัวเสียสุดๆ ฉันก็เห็นเงาอะไรบางอย่างหลบอยู่ตรงหลังเสา ถ้าเดาไม่ผิดมีคนสะกดรอยตามเรามาอยู่ ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเจอซักที อาจจะเป็นศัตรูของพี่เต๋า หรือไม่ก็พวกโจรยามวิกาลกระจอก
“โอปอล์”
“ครับป๊า?”
“มีคนกำลังสะกดรอยตามเราอยู่ ลงรถแล้วตามป๊ามา เอาปืนพกมาด้วย”พอโอปอล์ฟังฉันพูดจบใบหน้าน่ารักของเธอก็มีรอยยิ้มบางๆตรงมุมปาก เอ่อ ..โอปอล์น่ะเป็นลูกครึ่งจีน ใบหน้าขาวและตาดวงเล็กๆ ทำให้ดูไร้เดียงสา แล้วก็ซนไปพร้อมๆกัน แต่ฉันก็ลืมบอกไปอีกอย่างหนึ่งว่า ถ้าเธอมีโอกาสจับปืนเมื่อไหร่ โอปอล์ที่แสนจะน่ารักจะกลายเป็นปีศาจโอปอล์เลยทีเดียว
“นายที่อยู่ตรงนั้นน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”ฉันเล็งปืนไปตรงหลังเสา ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงนั้นขยับตัวเล็กน้อย พร้อมกับเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มบอกกับฉัน
“อ่า นึกว่าเธอจะไม่เห็นผมแล้วซะอีก ”
“นี่แก แกขโมยหม้อน้ำฉันไปใช่ไหม ไปซื้อมาคืนฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”เจ๊ดรีมพูด ชี้นิ้วกรีดไปที่ร่างของผู้ชายคนนั้นหน้าตาเอาเรื่องอย่างเห็นได้ชัด ผู้ชายคนนั้นหัวเราะออกมาเบาๆ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันมีอะไรน่าขำ แต่แล้วเขาก็เดินออกจากมุมมืดทำให้แสงไฟจากเสาไฟฟ้าส่องไปที่หน้าเขา พระเจ้าผู้ชายคนนั้นฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะได้พบเขา เขาหล่อมาก!(นั่นสำคัญมากซินะ)
“นาย..”
“ครูครับ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”
“พี่ก้าว!”
พี่ก้าวอยู่ที่ประเทศไทยแล้ว เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าพวกเรา เป็นอย่างที่พี่จูนบอกไว้จริงๆด้วย ฉันจะต้อบอกเรื่องนี้ห้พี่เต๋ารู้
“นายกลับมาที่นี่อีกทำไม”เจ๊ดรีมถามเสียงเย็น พระเจ้าเจ๊ในโหมดนี้ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ที่แน่ๆเจ๊ดรีมกลายเป็นคนเย็นชาไปแล้ว พี่ก้าวหัวเราะอีกครั้งแล้วเดินเข้าไปใกล้เธอโดยไม่มีท่าทีกลัวเลยซักนิด จากนั้นก็มีกลุ่มผู้ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งทยอยกันมารายล้อมพวกเรา
“มาสะสางความเก่าน่ะครับ”
“ราวีไม่เลิก ฉันเสียใจจริงๆที่เป็นครูของนาย”
“งั้นหรือครับ แต่ลูกศิษต์อย่างผมก็ดีกว่าไอ้เต๋าเป็นไหนๆ แต่ครูแค่หลงมันจนโงหัวไม่ขึ้น”
เพี๊ยะ! เจ๊ดรีมสะบัดมือใส่ใบหน้าพี่ก้าว ก่อนที่จะตวาดขึ้นอย่างเหลืออด
“พูดจาไร้สาระ ลูกศิษย์ของฉัน ฉันรักทุกคน แต่นาย นายมันขี้อิจฉาและไม่รู้จักพอ คนที่ประพฤติตัวแย่อย่างนายมันไม่เหมาะสมที่จะเป็นมาเฟีย คนทรยศ!”พี่ก้าวจับคางของเจ๊ดรีมเอาไว้แล้วออกแรงบีบตามอารมณ์โกรธ ฉันอยากจะเข้าไปช่วยแต่พวกลูกน้องของพี่ก้าวก็ไม่เปิดทางไอ้ฉันเลย บ้าเอ๊ย!
“ทำปากเก่งไปเถอะครับครู ผมมาที่นี่เพื่อมาเอาตัวเด็กสองคนนั้นไปเฉยๆ ส่วนครูผมไม่ได้ต้องการ”ก้าวพูดแล้วเหลือบตามาทางฉันก็โอปอล์
“ห้ามทำอะไรเด็กพวกนั้นนะก้าว”
“ถ้าผมจะทำหล่ะครับ”พวกชายชุดดำพยายามเข้ามาจับตัวฉันกับโอปอล์ แต่แน่นอนมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ถึงแม้ในตอนสุดท้ายฉันจะถูกจับตัวไปจริงๆ แต่ว่าลูกกระสุนทุกนัดจะต้องสามารถจบชีวิตคนหนึ่งชีวิตแน่
“ปังงงงงงงงง!”
ฉันกับโอปอล์พยายามวิ่งและสาดกระสุนใส่คนชุดดำ เพื่อเอาชีวิตตัวเองให้รอด เห็นเจ๊ดรีมกับก้าวกำลังสู้กันอย่างดุเดือด แต่ต่อให้เก่งแค่ไหนจำนวนของฉันก็เสียเปรียบพี่ก้าวอยู่ดี ปืนแค่สองกระบอกจะไปสู้พวกชุดดำหลายสิบได้ยังไง
“ป๊าครับแย่แล้ว”โอปอล์ตะโกนขึ้น พอฉันหันไปมองก็เห็นพี่ก้าวกำลังจ่อปืนไปที่หัวเจ๊ดรีมอยู่ ฉันถึงหยุดวิ่ง พี่ก้าวส่งยิ้มแห่งชัยชนะมาให้ฉันอย่างเยาะเย้ย
“พวกเธอมากับผมจะดีกว่านะครับ”ฉันมองหันไปสบตากับโอปอล์ ซึ่งเธอก็พยักหน้ามาให้ฉัน เราสองคนถึงเดินไปหาพี่ก้าวโดยไม่สามารถขัดขืนได้เลย โถ่เว้ย! อีกนิดเดียวก็จะรอดอยู่แล้วซิน่า พอฉันมายืนอยู่ตรงหน้าพี่ก้าวพวกคนชุดดำก็เข้ามาล็อกแขนฉันแล้วยึดอาวุธปืนไป รถตู้คันสีดำขับมาจอดเทียบแล้วพวกมันก็ดันฉันกับโอปอล์เข้าไปข้างใน
“ขึ้นรถ”
“นาย นายจะพาพวกเธอไปไหน ห้ามเอาพวกเธอไปนะ!”
“ไม่ต้องรู้อะไรมากหรอก หลับให้สบายเถอะครับ”
ปึก!
..........................................................................
และแล้วฉันก็ถูกจับตัวมาที่บ้านของพี่ก้าวจนได้ เจ็บใจที่สุด ฉันนำความเดือดร้อนมาให้พี่อีกแล้ว ทั้งๆที่วันนี้อุตส่าซื้อดีวีดีดงบังชินกิมาว่าจะเอามาดูกับโอปอล์ แต่ก็ อด อีก เศร้าชะมัด
ฉันไม่ใช่นางเอกนะ ถึงได้ถูกจับมาเป็นตัวประกัน ไม่มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยฉันหรอก นอกจากพี่ชาย ที่ไม่รู้ว่าจะมาช่วยเมื่อไหร่ ไม่แน่คืนนี้ฉันอาจจะกลายเป็นผีก็ได้
“อ่า อยู่เงียบๆเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ”ไม่ต้องพูดเลยพี่ก้าว แล้วทำไมฉันถึงต้องไปเรียกมันว่าพี่ด้วยวะเนี่ย ในเมื่อมันทรยศพี่ชายฉันน่ะ
“อ่า ได้เวลาที่จะบอกพระเอกให้มาช่วยแล้ว พร้อมรึยังครับ แต่ผมอณุญาติให้คุณด่าพี่คุณได้ เท่านั้นนะครับ”
“แล้วถ้าฉันไม่พูดหล่ะ”
กริ๊ก! โอเค ฉันรู้แล้วว่าฉันต้องด่าพี่เต๋าให้ก้าว เพราะถ้าฉันไม่ทำปืนมันจะเจาะกระโหลกฉัน มันสนุกตรงไหนเนี่ยพ่อคุณ
“เอาปืนมาจ่อฉันแบบนี้น่ะ คิดว่าฉันกลัวหรอ!”ขอเล่นตัวให้เท่นิดนึง
“แล้วคุณคิดว่าผมไม่กล้ายิงคุณหรอครับ”ยอมแพ้แล้ว ฉันเชื่อว่าขนาดพี่ต้ากับพี่เต๋าก้าวยังสามารถยิงได้ แล้วฉันหล่ะ จะเหลือหรอ ฉันรู้ ฉันไม่ใช่นางเอกนี่ จะให้ฉันพูดว่า ‘แน่จริงยิงมาเลย ฉันยอมตายดีกว่าด่าพี่ชายตัวเอง’ หรอ โอ้ไม่มีทางซะหล่ะ
“ห้ามทำร้ายป๊าของผมนะ!!”ขอบใจมากเลยโอปอล์น้อย หนูดูเท่มากๆในวันนี้
“ว่าไงหล่ะ แต่ฉันมีทางเลือกใหม่ให้เธอนะ ถ้าเธอด่ามันเธอกับเด็กคนนี้จะรอด แต่ถ้าเธอไม่ ก็ตายทั้งคู่”
กริ๊ก กริ๊ก! เยี่ยม ปืนสองกระบอกส่องมาที่ฉันกับโอปอล์ โอ๊ย! นี่ฉันไม่ได้กลัวตายนะ แต่ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของฉันหรอก
“ห้ามทำร้ายเธอเด็ดขาด”พอฉันพูดเสร็จก้าวก็หยิบโทรศัพท์เขามาให้ฉันถือ ฉันเลยกดเบอร์พี่เต๋า เสียงรอสายดังซักครู่แต่ก็ไม่มีใครรับสาย
“ฉันลืมบอกนายไป พี่ฉันไม่รับเบอร์แปลก”
“โทรศัพท์เธอหล่ะ?”เออ ฉลาดนัก ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดเบอร์พี่เต๋าอีกครั้ง คราวนี้ไม่ต้องรอนานเสียงรอสายดังครั้งเดียวพี่เต๋าก็รับแล้ว
ติ๊ด!
(ยัยเนส เธอไปไหนของเธอ เถลไถลอยู่ที่ไหนเนี่ย ค่ำปานนี้แล้วไม่ยอมกลับบ้านน่ะหา!!)ไอ้พี่ชายบ้า ด่าอย่างเดียวเลย ฉันจะว่ากลับซะหน่อย แต่ว่านายก้าวก็ฉวยมันออกไปจากมือฉันซะก่อน ไร้มารยาทสิ้นดี
“ฮัลโหล”
(แกไม่ใช่เนสนี่ แกเป็นใครน่ะ ทำไมโทรศัพท์เนสไปอยู่ที่แกได้ เอาน้องฉันคืนมาเลยนะ ก่อนที่ฉันจะตามไปหาแกถึงที่)โทรศัทพ์ฉันมั่นรุ่นดังสะใจ ถึงจะพูดสายอยู่ไม่เปิดลำโพงก็ดังออกมาข้างนอกแล้ว
“อ่า เสียใจจังเลย ที่คุณจำเสียงผมไม่ได้น่ะ คุณเต๋า”
(ไอ้ก้าวหรอ!?)
“คิดถึงคุณจังเลย รีบมาหาผมเร็วๆนะครับ เนสอยู่กับผม”
(.....)อ่าวๆ นายก้าว แกจะเดินไปไหน ฉันไม่ได้ยินแล้วว่าคุยอะไรกันมั่งน่ะ ฉันชะเง้อมองตามเก้าไป จนซักพักเขาก็เดินกลับมาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน
“พี่ชายเธออยากรู้ว่าเธอปลอดภัยหรือเปล่า แต่อย่าลืมข้อตกลงของเรานะครับ”
“รู้แล้วหล่ะน่า ไม่ต้องย้ำให้มากหรอก”
“ฮัลโหลไอ้หัวล้าน”
(ยัยเนส! นี่มันใช่เวลาที่แกจมาเล่นหัวฉันไหม แกอยู่ที่ไหน ทำไมแกถึงไปอยู่กับไอ้ก้าว แกเป็นแฟนมันหรอ)บร๊ะ คิดไปได้นะนั่น ฉันไม่ร้ายขนาดนั้นหรอกน่า
“โง่ บ้างี่เง่า!”เอ่อฉันพูดคำอื่นไม่ได้อีกแล้วนะ
(เนส ฉันบอกให้เธอูดมาว่าอยู่ที่ไหน ไม่ใช่มาด่าฉัน นี่ฉันเครียสนะ!)แล้วพี่เครียสคนเดียวที่ไหนอะ ฉันก็เครียสนะ แน่ซิพี่ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้หัวฉันถูกจ่อด้วยปืนอะ ฉันกำลังโดนฆ่าตายพี่ได้ยินไหม ฉันกำลังถูกฆ่าตายน่ะหา!
“ฮือ ..ไอ้โง่ ไอ้หัวล้าน ...ไอ้หมียักษ์..ฮึก ฮือ...”
(โอเคๆ ฉันเข้าใจแล้ว ขอสายก้าวหน่อย)แกเข้าใจแล้วซินะพี่บ้า ฉันส่งโทรศัพท์ให้ก้าวก่อนที่จะปาดน้ำตาออกจากแก้ม หดหู่ ฉันเป็นผู้หญิงนะ สถานการณ์แบบนี้วาฉันไม่กลัว แล้วไอ้ถึกชุดดำก็ยังจ่อปืนมาที่ฉันไม่เอาลงซะที
(ไอ้ก้าว มึงมอมยาน้องกูใช่ไหม มันถึงพูดไม่รู้เรื่อง ไอ้เลว!)แกแหละเลว ไอ้พี่บ้า ! แง
“ไม่รู้ซิครับ เอาเป็นว่าคุณรีบๆมาแล้วกัน เพราะชีวิตน้องทั้งสองคนของคุณอยู่ในกำมือผมแล้วนะ”
(อะไรของมึง มึงอยู่ที่ไหนไอ้ก้าว แล้วโอปอล์ปลอดภัยหรือเปล่า?)
“ถามมากไปแล้วครับ คนเก่งอย่างคุณก็หาเองมั่งซิครับ แล้วจะรอนะ”
ติ๊ด ! ก้าวพูดเสร็จก็ปาโทรศัพท์ฉันลงพื้นทันที ไอ้เวร นั่นมันหมื่นสองนะเว้ย พี่เต๋ารีบมาช่วยเค้าเร็วๆนะ
MOONLIGHTY SAY:
ตอนนี้มันไม่เต็มที่นะ เพราะว่าอารมณ์เศร้ามันค้างไม่หายเลย ขอโทษนะทุกคน แล้วผมจะแก้ตัวตอนหน้าให้นะครับ
ที่เหลือก็ภาวนาให้ตัวเองเลิกเศร้าซักที
[You must be registered and logged in to see this link.]
[Nes Chepter special]
“พี่ดรีมคะ ฉันหนักมากเลยอ่า”ฉันบ่นอย่างอ่อนแรง เพราะในตอนนี้มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยถุงข้างละไม่ต่ำกว่าสิบไป ข้างๆฉันก็มีโอปอล์ที่ถือถุงไม่น้อยกว่าฉันเช่นกัน และคนที่เดินอยู่ตรงหน้าก็คือพี่ดรีมที่อุ้มเจ้าชายไว้แนบอก แล้วเดินอย่างเฉิดฉายอย่างไม่แคร์สายตาใคร ถ้าถามว่าวันนี้ฉันออกมาทำอะไร ฉันออกมาเป็นคนใช้ของพี่ดรีมน่ะซิ ฉันคงไม่ทำหรอก ถ้าค่าจ้างมันราคา 500 บาท
“เจ๊ดรีม ผมก็หนักเหมือนกันนะครับ”
“โฮะๆ ขอโทษทีนะจ๊ะ นั่นไงรถพี่จอดอยู่ตรงนั้น”พี่ดรีมชี้ไปที่อีกฟากของถนน ฉันกับโอปอล์ถึงถอนหาใจออกมา ถึงซะทีซิน่า ฉันปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมดแล้ว อยากกลับบ้านไปแช่น้ำกุหลาบในอ่างกุซซี่ ฉันจะเทฟองให้เต็มอ่างเลยให้ตายซิ สวรรค์ แต่เดี๋ยวก่อนนะ บ้านฉันไม่มีอ่างกุซซี่นี่นา มีแต่น้ำฝักบัวโฮก.. ไอ้เต๋าไอ้พี่ขี้งก
อะแอ๊ แอ๊ แอ๊ ...!(บอกฉันทีนี่คือเสียงสตาร์ทรถของเจ๊ดรีม)
10 นาทีผ่านไป รถของเจ๊ดรีมยังคงส่งเสียงน่ารำคาญให้ฉันได้ยิน แถมเราก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน
“เจ๊ รถเจ๊ตายแล้วหรอ”โอปอล์ถามขึ้นอย่างสงสัย ส่วนเจ๊ดรีมก็คงหงุดหงิดไม่แพ้ฉัน เธอเดินลงจากรถแล้วไปเปิดฝากระโปรงดู แล้วเบิกตากว้างอยางตกใจ
“คุณพระ คุณช่วย!”
“เกิดอะไรขึ้นครับเจ๊!?”
“หม้อน้ำฉัน หมาตัวไหนมันขโมยหม้อน้ำฉันไปฟระ! อย่าให้เจอตัวนะเว้ย แม่จะเอามีดอีโต้ตัดให้ตัวมันขาดเป็นชิ้นๆเลย ซับฟาย”
ปัง! เจ๊ดรีมกระแทกฝากระโปรงปิดอย่างอารมณ์เสีย แต่แล้วสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอถึงกับเดือดถึงขีดสุด
“ไอ้..!”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
“เอี้ยเอ๊ย! เอาหม้อน้ำไปไม่พอ มันเจาะยางรถของพี่ด้วย กรี๊ด มันเป็นใครคะ!! ”เจ๊ดรีมกระทืบเท้าเร่าๆอย่างหมดความอดทน ฉันเชื่อเลยว่าถ้ามีใครซักคนไปกวนเธอตอนนี้หล่ะก็ เละแน่ๆ
ในขณะที่พี่ดรีมกำลังหัวเสียสุดๆ ฉันก็เห็นเงาอะไรบางอย่างหลบอยู่ตรงหลังเสา ถ้าเดาไม่ผิดมีคนสะกดรอยตามเรามาอยู่ ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเจอซักที อาจจะเป็นศัตรูของพี่เต๋า หรือไม่ก็พวกโจรยามวิกาลกระจอก
“โอปอล์”
“ครับป๊า?”
“มีคนกำลังสะกดรอยตามเราอยู่ ลงรถแล้วตามป๊ามา เอาปืนพกมาด้วย”พอโอปอล์ฟังฉันพูดจบใบหน้าน่ารักของเธอก็มีรอยยิ้มบางๆตรงมุมปาก เอ่อ ..โอปอล์น่ะเป็นลูกครึ่งจีน ใบหน้าขาวและตาดวงเล็กๆ ทำให้ดูไร้เดียงสา แล้วก็ซนไปพร้อมๆกัน แต่ฉันก็ลืมบอกไปอีกอย่างหนึ่งว่า ถ้าเธอมีโอกาสจับปืนเมื่อไหร่ โอปอล์ที่แสนจะน่ารักจะกลายเป็นปีศาจโอปอล์เลยทีเดียว
“นายที่อยู่ตรงนั้นน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”ฉันเล็งปืนไปตรงหลังเสา ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงนั้นขยับตัวเล็กน้อย พร้อมกับเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มบอกกับฉัน
“อ่า นึกว่าเธอจะไม่เห็นผมแล้วซะอีก ”
“นี่แก แกขโมยหม้อน้ำฉันไปใช่ไหม ไปซื้อมาคืนฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”เจ๊ดรีมพูด ชี้นิ้วกรีดไปที่ร่างของผู้ชายคนนั้นหน้าตาเอาเรื่องอย่างเห็นได้ชัด ผู้ชายคนนั้นหัวเราะออกมาเบาๆ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันมีอะไรน่าขำ แต่แล้วเขาก็เดินออกจากมุมมืดทำให้แสงไฟจากเสาไฟฟ้าส่องไปที่หน้าเขา พระเจ้าผู้ชายคนนั้นฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะได้พบเขา เขาหล่อมาก!(นั่นสำคัญมากซินะ)
“นาย..”
“ครูครับ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”
“พี่ก้าว!”
พี่ก้าวอยู่ที่ประเทศไทยแล้ว เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าพวกเรา เป็นอย่างที่พี่จูนบอกไว้จริงๆด้วย ฉันจะต้อบอกเรื่องนี้ห้พี่เต๋ารู้
“นายกลับมาที่นี่อีกทำไม”เจ๊ดรีมถามเสียงเย็น พระเจ้าเจ๊ในโหมดนี้ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ที่แน่ๆเจ๊ดรีมกลายเป็นคนเย็นชาไปแล้ว พี่ก้าวหัวเราะอีกครั้งแล้วเดินเข้าไปใกล้เธอโดยไม่มีท่าทีกลัวเลยซักนิด จากนั้นก็มีกลุ่มผู้ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งทยอยกันมารายล้อมพวกเรา
“มาสะสางความเก่าน่ะครับ”
“ราวีไม่เลิก ฉันเสียใจจริงๆที่เป็นครูของนาย”
“งั้นหรือครับ แต่ลูกศิษต์อย่างผมก็ดีกว่าไอ้เต๋าเป็นไหนๆ แต่ครูแค่หลงมันจนโงหัวไม่ขึ้น”
เพี๊ยะ! เจ๊ดรีมสะบัดมือใส่ใบหน้าพี่ก้าว ก่อนที่จะตวาดขึ้นอย่างเหลืออด
“พูดจาไร้สาระ ลูกศิษย์ของฉัน ฉันรักทุกคน แต่นาย นายมันขี้อิจฉาและไม่รู้จักพอ คนที่ประพฤติตัวแย่อย่างนายมันไม่เหมาะสมที่จะเป็นมาเฟีย คนทรยศ!”พี่ก้าวจับคางของเจ๊ดรีมเอาไว้แล้วออกแรงบีบตามอารมณ์โกรธ ฉันอยากจะเข้าไปช่วยแต่พวกลูกน้องของพี่ก้าวก็ไม่เปิดทางไอ้ฉันเลย บ้าเอ๊ย!
“ทำปากเก่งไปเถอะครับครู ผมมาที่นี่เพื่อมาเอาตัวเด็กสองคนนั้นไปเฉยๆ ส่วนครูผมไม่ได้ต้องการ”ก้าวพูดแล้วเหลือบตามาทางฉันก็โอปอล์
“ห้ามทำอะไรเด็กพวกนั้นนะก้าว”
“ถ้าผมจะทำหล่ะครับ”พวกชายชุดดำพยายามเข้ามาจับตัวฉันกับโอปอล์ แต่แน่นอนมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ถึงแม้ในตอนสุดท้ายฉันจะถูกจับตัวไปจริงๆ แต่ว่าลูกกระสุนทุกนัดจะต้องสามารถจบชีวิตคนหนึ่งชีวิตแน่
“ปังงงงงงงงง!”
ฉันกับโอปอล์พยายามวิ่งและสาดกระสุนใส่คนชุดดำ เพื่อเอาชีวิตตัวเองให้รอด เห็นเจ๊ดรีมกับก้าวกำลังสู้กันอย่างดุเดือด แต่ต่อให้เก่งแค่ไหนจำนวนของฉันก็เสียเปรียบพี่ก้าวอยู่ดี ปืนแค่สองกระบอกจะไปสู้พวกชุดดำหลายสิบได้ยังไง
“ป๊าครับแย่แล้ว”โอปอล์ตะโกนขึ้น พอฉันหันไปมองก็เห็นพี่ก้าวกำลังจ่อปืนไปที่หัวเจ๊ดรีมอยู่ ฉันถึงหยุดวิ่ง พี่ก้าวส่งยิ้มแห่งชัยชนะมาให้ฉันอย่างเยาะเย้ย
“พวกเธอมากับผมจะดีกว่านะครับ”ฉันมองหันไปสบตากับโอปอล์ ซึ่งเธอก็พยักหน้ามาให้ฉัน เราสองคนถึงเดินไปหาพี่ก้าวโดยไม่สามารถขัดขืนได้เลย โถ่เว้ย! อีกนิดเดียวก็จะรอดอยู่แล้วซิน่า พอฉันมายืนอยู่ตรงหน้าพี่ก้าวพวกคนชุดดำก็เข้ามาล็อกแขนฉันแล้วยึดอาวุธปืนไป รถตู้คันสีดำขับมาจอดเทียบแล้วพวกมันก็ดันฉันกับโอปอล์เข้าไปข้างใน
“ขึ้นรถ”
“นาย นายจะพาพวกเธอไปไหน ห้ามเอาพวกเธอไปนะ!”
“ไม่ต้องรู้อะไรมากหรอก หลับให้สบายเถอะครับ”
ปึก!
..........................................................................
และแล้วฉันก็ถูกจับตัวมาที่บ้านของพี่ก้าวจนได้ เจ็บใจที่สุด ฉันนำความเดือดร้อนมาให้พี่อีกแล้ว ทั้งๆที่วันนี้อุตส่าซื้อดีวีดีดงบังชินกิมาว่าจะเอามาดูกับโอปอล์ แต่ก็ อด อีก เศร้าชะมัด
ฉันไม่ใช่นางเอกนะ ถึงได้ถูกจับมาเป็นตัวประกัน ไม่มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยฉันหรอก นอกจากพี่ชาย ที่ไม่รู้ว่าจะมาช่วยเมื่อไหร่ ไม่แน่คืนนี้ฉันอาจจะกลายเป็นผีก็ได้
“อ่า อยู่เงียบๆเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ”ไม่ต้องพูดเลยพี่ก้าว แล้วทำไมฉันถึงต้องไปเรียกมันว่าพี่ด้วยวะเนี่ย ในเมื่อมันทรยศพี่ชายฉันน่ะ
“อ่า ได้เวลาที่จะบอกพระเอกให้มาช่วยแล้ว พร้อมรึยังครับ แต่ผมอณุญาติให้คุณด่าพี่คุณได้ เท่านั้นนะครับ”
“แล้วถ้าฉันไม่พูดหล่ะ”
กริ๊ก! โอเค ฉันรู้แล้วว่าฉันต้องด่าพี่เต๋าให้ก้าว เพราะถ้าฉันไม่ทำปืนมันจะเจาะกระโหลกฉัน มันสนุกตรงไหนเนี่ยพ่อคุณ
“เอาปืนมาจ่อฉันแบบนี้น่ะ คิดว่าฉันกลัวหรอ!”ขอเล่นตัวให้เท่นิดนึง
“แล้วคุณคิดว่าผมไม่กล้ายิงคุณหรอครับ”ยอมแพ้แล้ว ฉันเชื่อว่าขนาดพี่ต้ากับพี่เต๋าก้าวยังสามารถยิงได้ แล้วฉันหล่ะ จะเหลือหรอ ฉันรู้ ฉันไม่ใช่นางเอกนี่ จะให้ฉันพูดว่า ‘แน่จริงยิงมาเลย ฉันยอมตายดีกว่าด่าพี่ชายตัวเอง’ หรอ โอ้ไม่มีทางซะหล่ะ
“ห้ามทำร้ายป๊าของผมนะ!!”ขอบใจมากเลยโอปอล์น้อย หนูดูเท่มากๆในวันนี้
“ว่าไงหล่ะ แต่ฉันมีทางเลือกใหม่ให้เธอนะ ถ้าเธอด่ามันเธอกับเด็กคนนี้จะรอด แต่ถ้าเธอไม่ ก็ตายทั้งคู่”
กริ๊ก กริ๊ก! เยี่ยม ปืนสองกระบอกส่องมาที่ฉันกับโอปอล์ โอ๊ย! นี่ฉันไม่ได้กลัวตายนะ แต่ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของฉันหรอก
“ห้ามทำร้ายเธอเด็ดขาด”พอฉันพูดเสร็จก้าวก็หยิบโทรศัพท์เขามาให้ฉันถือ ฉันเลยกดเบอร์พี่เต๋า เสียงรอสายดังซักครู่แต่ก็ไม่มีใครรับสาย
“ฉันลืมบอกนายไป พี่ฉันไม่รับเบอร์แปลก”
“โทรศัพท์เธอหล่ะ?”เออ ฉลาดนัก ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดเบอร์พี่เต๋าอีกครั้ง คราวนี้ไม่ต้องรอนานเสียงรอสายดังครั้งเดียวพี่เต๋าก็รับแล้ว
ติ๊ด!
(ยัยเนส เธอไปไหนของเธอ เถลไถลอยู่ที่ไหนเนี่ย ค่ำปานนี้แล้วไม่ยอมกลับบ้านน่ะหา!!)ไอ้พี่ชายบ้า ด่าอย่างเดียวเลย ฉันจะว่ากลับซะหน่อย แต่ว่านายก้าวก็ฉวยมันออกไปจากมือฉันซะก่อน ไร้มารยาทสิ้นดี
“ฮัลโหล”
(แกไม่ใช่เนสนี่ แกเป็นใครน่ะ ทำไมโทรศัพท์เนสไปอยู่ที่แกได้ เอาน้องฉันคืนมาเลยนะ ก่อนที่ฉันจะตามไปหาแกถึงที่)โทรศัทพ์ฉันมั่นรุ่นดังสะใจ ถึงจะพูดสายอยู่ไม่เปิดลำโพงก็ดังออกมาข้างนอกแล้ว
“อ่า เสียใจจังเลย ที่คุณจำเสียงผมไม่ได้น่ะ คุณเต๋า”
(ไอ้ก้าวหรอ!?)
“คิดถึงคุณจังเลย รีบมาหาผมเร็วๆนะครับ เนสอยู่กับผม”
(.....)อ่าวๆ นายก้าว แกจะเดินไปไหน ฉันไม่ได้ยินแล้วว่าคุยอะไรกันมั่งน่ะ ฉันชะเง้อมองตามเก้าไป จนซักพักเขาก็เดินกลับมาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน
“พี่ชายเธออยากรู้ว่าเธอปลอดภัยหรือเปล่า แต่อย่าลืมข้อตกลงของเรานะครับ”
“รู้แล้วหล่ะน่า ไม่ต้องย้ำให้มากหรอก”
“ฮัลโหลไอ้หัวล้าน”
(ยัยเนส! นี่มันใช่เวลาที่แกจมาเล่นหัวฉันไหม แกอยู่ที่ไหน ทำไมแกถึงไปอยู่กับไอ้ก้าว แกเป็นแฟนมันหรอ)บร๊ะ คิดไปได้นะนั่น ฉันไม่ร้ายขนาดนั้นหรอกน่า
“โง่ บ้างี่เง่า!”เอ่อฉันพูดคำอื่นไม่ได้อีกแล้วนะ
(เนส ฉันบอกให้เธอูดมาว่าอยู่ที่ไหน ไม่ใช่มาด่าฉัน นี่ฉันเครียสนะ!)แล้วพี่เครียสคนเดียวที่ไหนอะ ฉันก็เครียสนะ แน่ซิพี่ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้หัวฉันถูกจ่อด้วยปืนอะ ฉันกำลังโดนฆ่าตายพี่ได้ยินไหม ฉันกำลังถูกฆ่าตายน่ะหา!
“ฮือ ..ไอ้โง่ ไอ้หัวล้าน ...ไอ้หมียักษ์..ฮึก ฮือ...”
(โอเคๆ ฉันเข้าใจแล้ว ขอสายก้าวหน่อย)แกเข้าใจแล้วซินะพี่บ้า ฉันส่งโทรศัพท์ให้ก้าวก่อนที่จะปาดน้ำตาออกจากแก้ม หดหู่ ฉันเป็นผู้หญิงนะ สถานการณ์แบบนี้วาฉันไม่กลัว แล้วไอ้ถึกชุดดำก็ยังจ่อปืนมาที่ฉันไม่เอาลงซะที
(ไอ้ก้าว มึงมอมยาน้องกูใช่ไหม มันถึงพูดไม่รู้เรื่อง ไอ้เลว!)แกแหละเลว ไอ้พี่บ้า ! แง
“ไม่รู้ซิครับ เอาเป็นว่าคุณรีบๆมาแล้วกัน เพราะชีวิตน้องทั้งสองคนของคุณอยู่ในกำมือผมแล้วนะ”
(อะไรของมึง มึงอยู่ที่ไหนไอ้ก้าว แล้วโอปอล์ปลอดภัยหรือเปล่า?)
“ถามมากไปแล้วครับ คนเก่งอย่างคุณก็หาเองมั่งซิครับ แล้วจะรอนะ”
ติ๊ด ! ก้าวพูดเสร็จก็ปาโทรศัพท์ฉันลงพื้นทันที ไอ้เวร นั่นมันหมื่นสองนะเว้ย พี่เต๋ารีบมาช่วยเค้าเร็วๆนะ
MOONLIGHTY SAY:
ตอนนี้มันไม่เต็มที่นะ เพราะว่าอารมณ์เศร้ามันค้างไม่หายเลย ขอโทษนะทุกคน แล้วผมจะแก้ตัวตอนหน้าให้นะครับที่เหลือก็ภาวนาให้ตัวเองเลิกเศร้าซักที
[You must be registered and logged in to see this link.]
